U pačatku 2000-ch padčas krajaznaŭčaj pajezdki pa Kruhlanskim rajonie znajšli kamień cikavaj formy. Źvierchu jaho była zraŭnianaja pavierchnia, plaskataja, niby stoł. A baki, što spuskalisia z pavierchni ŭniz, byli taksama niby krychu padciasanyja, kab nadać pavierchni kruhlavaść.
Uvahu pryciahnuła nie tolki cikavaja forma, ale i miesca, u jakim toj kamiań znachodziŭsia. Lažaŭ jon na viaršyni hary, jakuju, kali mierkavać pavodle nazvy najbližejšaj vioski, raniej miascovyja žychary vyłučali z krajavidu z abradavymi metami. A kali hara nie aby-jakaja, kali na joj lažyć kamień nie aby-jakoj formy — značyć, zusim nie vyklučana, što kamień moh słužyć u jakaści staražytnaha pahanskaha achviarnika, na jaki składvali achviary — dziela ŭradžaju ci jakoha jašče prybytku.
Ale kamień hety lažaŭ zavalenym nabok — plaskataja pavierchnia «pazirała» nie ŭvierch, a krychu ŭbok. Tamu jašče tady, ź dziasiatak hadoŭ tamu, uźnikła žadańnie pastavić kamień u jaho, jak možna mierkavać, pačatkovaje stanovišča — «stałom» da nieba. Adnak zrabić heta było nie tak lohka, bo kamień sychodziŭ hłyboka ŭ ziamlu i zvaruchnuć jaho nie było chutkaj spravaj.
Urešcie ŭ minułuju niadzielu, 23 lipienia, ź Miensku i Mahilova na hetaje miesca na Kruhlaščynie pryjechali ŭ składzie hrupy entuzijasty, jakija zacikaŭlenyja ŭ adnaŭleńni staražytnaj dachryścijanskaj spadčyny.
Rydloŭkami padkapalisia pad kamień, a draŭlanym ryčahom, abapiertym na kamiani, uźniali pavalenuju kamiennuju hłybu i pastavili na miesca. A kab zamacavać zroblenaje i pakinuć sabie ŭražańniaŭ, ačyścili placoŭku i pobač kamianiami abkłali miesca dla vohnišča, jakoje adrazu ž z uračystaściu i zapalili.
Voś tak u adnym z rajonaŭ Mahiloŭščyny, daloka ad bujnych haradoŭ, prychilniki daŭniny adnavili jašče adno pryhožaje miesca, u jakim niekali padtrymlivali suviaź z prodkami i siłami navakolnaha śvietu.
Ciapier čytajuć
Biełarus Dźmitryj Šepieleŭ raskazaŭ padrabiaznaści chvaroby, lačeńnia i śmierci Žanny Fryskie3
Kamientary