Manajeŭ jak Kručkoŭ u «Pinskaj šlachcie»
21 vieraśnia ŭ Nacyjanalnym akademičnym teatry imia Janki Kupały projdzie benefis zasłužanaha artysta Biełarusi Viktara Manajeva.
U prahramie — premjera pavodle pjesy Vincenta Dunina-Marcinkieviča «Pinskaja šlachta», a taksama vinšavańni ad kaleh i siabroŭ artysta.
Viktar Manajeŭ vystupaje na scenie ad času skančeńnia Akademii mastactvaŭ u 1975 hodzie. Spačatku pracavaŭ u Teatry lalek. Z 1980 hodu — artyst Kupałaŭskaha.
Heta aktor, bieź jakoha nie ŭjavić sabie biełaruskaha teatru, śviatkuje jubilej. Jamu spoŭniłasia 50 hadoŭ.
Navat kali b Manajeŭ syhraŭ adnaho Mikitu Znoska ŭ pinihinskich «Tutejšych», jon zastaŭsia b u historyi Kupałaŭskaha.
A Manajeŭ syhraŭ dziasiatki bliskučych rolaŭ.
Jon ihraŭ jak boh pobač ź niezabyŭnaj Stefanijaj Staniutaj u «Harald i Mod», i ludzi płakali.
Sioleta ž jon syhraŭ niepaŭtornaha Kručkova ŭ «Pinskaj šlachcie» ŭ pastanoŭcy Mikałaja Pinihina pavodle Dunina-Marcinkieviča.
* * *
Alaksandar Fiaduta pra Manajeva ŭ «Pinskaj šlachcie»:
Viktar Manajeŭ ... hraje pradstaŭnika dziaržavy, stanavoha prystava Kručkova. Heta taksama parodyja, pra abjekt jakoj my… nie zmaŭčym. Na naš pohlad, heta prosta zborny vobraz čynoŭnika, ad prakurora da šarahovaha rehistratara ŭ adpaviednym adździele vykankamu. Kali čytačy nie sustrakali takoha, značycca, jany nie zajmalisia biznesam, nia ŭdzielničali ŭ hramadzkim žyćci, narešcie, prosta ničoha nie rabili, a mirna isnavali ŭ biespavietranaj prastory. Ale kali vy nie marsijanie, a žyviacio na biełaruskaj ziamli trochi bolej za tryccać hadoŭ (sama mieniej!), to Kručkova‑Manajeva vy i bačyli, i čuli, a moža, i chabar jamu davali.
Ale Kručkoŭ — nia prosta karupcyjaner. Jon atrymlivaje asałodu ad mahčymaści vyrašać losy ludziej. Jon navat hatovy rabić dabro z toj samaj jurlivaj uśmieškaj, što i vynosić prynižalny vyrak (tolki zapłacicie! ničoha asabistaha!). Jon pryvyk być u centry ŭvahi — na viasielli abaviazkova svatam, na pachavańni takoha, jak jon, zładziuhi ź dziaržaŭnym mandatam, uzarvanaha ci zarezanaha ašukanymi «klijentami», jon peŭna skazaŭ by niešta nakštałt: «Heta jany na mianie zamachvalisia…» (nu, pazajzdrościŭ niabožčyku — jon ža ž tut hałoŭny). I pry hetym padkreślivaje: ja ž, jak i vy ŭsie, — prosty čałaviek, tak što dajcie mnie viery, idziecie za mnoj, a ŭžo ja abdzia… darujcie, «abuju» vas nu prosta jak lipku! Usio heta paznavalnaje, nakolki paznavalnaja i trasianka, ščodra napisanaja dla Manajeva biełaruskim klasykam XIX stahodździa Duninym‑Marcinkievičam».
* * *
NN dałučajecca da vinšavańniaŭ.
