Pieršaj, i samaja vialikaja častka vystupu, była pryśviečanaja novaj ekanamičnaj situacyi, jakaja ŭtvaryłasia ŭ krainie va ŭmovach suśvietnaha finansavaha kryzisu, «čornaje kryło jakoha zakranuła i našu krainu». Što praŭda, užo praz paru chvilin Łukašenka zaznačyŭ:
«U Biełarusi niama kryzisu, treba prosta pracavać».
Alaksandr Ryhoravič prapanavaŭ kankretnyja kroki dla taho, kab kryzis krainie byŭ nie strašny. Najpierš jon adrazu ŭsich supakoiŭ, što nijakich skaračeńniaŭ na pradpryjemstvach nie budzie, i heta pryncypovaja pazicyja. Razam z tym, «Biełaruś — heta nie instytut sacyjalnaha zabieśpiačeńnia. Chaču i idu na pracu, chaču nie idu. Takoha nie budzie. Ad usich pavinna być dyscyplinavanaść na pracy».
Urad pavinien stać adnym vialikim Ministerstvam handlu, zajaviŭ Łukašenka.«Va ŭron ci na skład pracavać złačynna. Zadača №1 — realizavać pradukcyju. Umieła manipulavać cenami, ale nie ŭ stratu sabie».
Była ahučanaja pazicyja adnosna devalvacyi. Łukašenka paviedamiŭ, što na razavaj devalvacyi biełaruskaha rubla nastojvaŭ MVF dla vydačy kredytu, ale nie heta stała asnoŭnaj pryčynaj. Bolš važna było toje, što padzieńnie rasijskaha rubla skłała amal 50%, tamu devalvacyja była z metaj zachavać ekspart i nie abvalić pradpryjemstvy.
«Na siońnia niama nijakich povadaŭ dla paniki — skuplać tavary, nabyvać valutu. Nichto nie budzie abmanvać narod», — zapeŭniŭ Łukašenka.
Atrymanyja kredyty ad Rasii, Vieniesueły i MVF kiraŭnik dziaržavy nazvaŭ «zapasam tryvałaści», ale pastrašyŭ, što jany pavinny pracavać, a nie «prajadacca». A jašče Łukašenka zajaviŭ pra nieabchodnaści pracy pa načach, kali my chočam chutčej vyjści z kryzisu.
Z toj samaj metaj urad pajšoŭ na libieralizacyju ekanomiki. «Mnohija zrazumieli heta jak usiedazvolenaść, a jaje treba ŭsprymać stvaralnuju inicyjatyvu, a nie šlach da lohkaj nažyvy». Łukašenka šmat havaryŭ pra nieabchodnaść zamiežnych inviestycyj u biełaruskuju ekanomiku. Zapeŭnivaŭ, što nijakich prablem pamiž dziaržavaj i biźniesam niama, a niekatoryja momanty nieparazumieńnia paśpiachova vyrašajucca.
Potym havorka pierajšła da libieralizacyi palityčnaj. I tut kiraŭnik dziaržavy byŭ kateharyčny:
«Palityčnaj libieralizacyi ŭ nas i tak dastatkova».
Paśla čaho pačaŭsia tradycyjny najezd na apazicyju, jakuju čarhovy raz pavodle stalinskaj terminałohii nazvaŭ vorahami narodu.
«A toje, što vyje apazicyja i piša listy na Zachad, to, darahija maje, heta nie apazicyja, a prosta vorahi naroda.Nivodzin apazicyjanier‑kamunist u Rasii takoha nie zrobić. Ci maje takaja apazicyja pierśpiektyvy? Nijakaj pierśpiektyvy».
Čarhovy raz Łukašenka strašyŭ vybarščyka niejkim lehiendarnym listom, jaki biełaruskaja apazicyja nakiravała ŭ Prahu, kab nie zaprašali kiraŭnika Biełarusi na samit «Uschodniaha partniorstva». Što ž takoha žudasnaha ŭ tym liście jon nie skazaŭ.
Adnak nie ŭsie apazicyjaniery šarłatany i adščapiency, voś Milinkievič toj list nie padpisaŭ.Taki voś kamplimient zasłužyŭ staršynia Ruchu za Svabodu ad svajho palityčnaha apanienta.
Cikavym momantam było toje, kali Łukašenka pačaŭ abviarhać čutki, što na jaho ŭpłyvaje novaja kamanda («nie budu nazyvać imiony, ale tam fihurujuć navat maje syny»), jakaja nibyta «pavaročvaje koła historyi ad Rasii da Jeŭropy». «Rodnyja maje, ja jašče ŭ stanie sam farmiravać palityku ŭnutry krainy», — skazaŭ pravadyr, nibyta zapeŭnivajučy, što nijakich pałacavych pieravarotaŭ być nie moža. Stary voŭk pakazaŭ, što ŭpeŭniena trymaje zhraju.
Niejki pavarot u bok Zachadu Łukašenka rastłumačyŭ, što palityka «zadušyć i izalavać» nie pryniesła svaich vynikaŭ, i ŭ Jeŭropie heta zrazumieli. «My idziom tudy, dzie nas čakajuć», — skazaŭ kiraŭnik.
Razam z tym, jon nie śpiašajecca havaryć pra toje, što hetyja stasunki ŭžo kančatkova narmalizavalisia, jany tolki «zamajačyli ŭ pierśpiektyvie». Vykazaŭsia Łukašenka i adnosna pražskaha samitu «Ŭschodniaha partniorstva». Jon zapeŭniŭ, kali navat adnamu čałavieku budzie niajomka ad prysutnaści Łukašenki ŭ Prazie, to nie zaprašajcie my pieracierpim.
Na niadaŭnija vykazvańni Vacłava Kłaŭsa byŭ nie mienš žorstki adkaz. «Ci chaču jašče ja, kab ty mnie ruku padaŭ».Ale ledźvie nie paklaŭsia Jeŭropie, što ŭsie jahonyja abiacańni «žalezabietonna» buduć vykananyja.
Byli ŭskładzienyja spadziavańni, što novaja Administracyja Biełaha domu nie budzie pravodzić suprać Biełarusi palityku sankcyj i izalacyi.
«Kali nas niešta paprosić Zachad, to my zrobim heta navat u škodu svaim intaresam, kali niešta paprosić Rasija, to my vykanajem prośbu, taksama ŭ škodu svaich intaresaŭ». Łukašenka zapeŭnivaŭ, što dla jaho adnolkava važna siabravać, jak z Rasijaj, tak i ź Jeŭropaj. Chacia mnohija ŭ našaj uschodniaj susiedcy hetaha nie razumiejuć.
Łukašenka nie havaryŭ inakš jak «naša Rasija», i my nikomu jaje nie addadzim, a my adzin narod. I ŭ Rasii pavinny radavacca pośpiecham Biełarusi ŭ zachodnim nakirunku.
«Razdajucca hałasy, što kali my pryznajem Abchaziju i Paŭdniovuju Asieciju, to my vas pakarajem. Dyk vy Rasieju pakarajcie. Jana pieršaja pryznała», — takim čynam dla Biełarusi hetaje pytańnie praciahvaje zastavacca adkrytym.
Znoŭ była kryšačku zakranutaja tema apazicyi.
Łukašenka skazaŭ, kali im dać dostup da ŚMI, to 95% nasielnictva budzie ad ich šuhacca, jak ad prakazy.Pavodle jaho, heta słovy adnaho zachodniaha dypłamata, kaho mienavita nie ŭdakładniŭ.
Zrešty, nie ŭsio tak dobra i ŭnutry samoj ułady. Jašče nie źniščanaje da kanca karupcyja i biurakratyja. Łukašenka adznačyŭ, što karupcyjanieram nielha vypuskać u amnistyju. Akcentavanaja ŭvaha na praviadzieńni ideałahičnaj pracy.
«Pabudavać płot staromu ŭ vioscy lepšaja ideałahičnaja praca za pramyvańnie mazhoŭ».
Pra svoj vizit u Vatykan Łukašenka zaznačyŭ, što Bieniedykt XVI acaniŭ toje, što robicca ŭ krainie dla katalikoŭ. Patryjarch ža aceńvaje, što robicca dla pravasłaŭnych.
