U svaim videa pradstaŭnicy «Infaśpiecnaza» (hety ruch — inicyjatyva aktyŭnaha ŭdzielnika akcyj «ZaBaćku» i «Antyvandał» Dźmitryja Bielakova, jaki žadaŭ zarehistravać u Biełarusi prarasijskuju arhanizacyju), prosiać kiraŭnictva pravasłaŭnaj carkvy razabracca z abrazami, na jakich čyrvonaarmiejcy i supracoŭniki NKUS zabivajuć śviataroŭ. Maŭlaŭ, takim kryvavym siužetam nie miesca ŭ carkvie. Akramia taho, u hetych abrazach Bondarava i Stefanovič ubačyli palityku.
«Tak zvanyja abrazy raźmieščanyja ŭ našym sabory. I, darečy, archibiskup Arciemij, jaki ŭznačalvaje našu haradzienskuju jeparchiju, jak ja razumieju, pałki prychilnik pratestoŭcaŭ, uchvalaje antydziaržaŭnyja pamknieńni, što my čuli ź jaho pramoŭ. Tamu niadziŭna, što takija abrazy sabranyja ŭ jaho», — kamientuje Stefanovič.
«Voś takija «karciny» visiać u našym sabory. Heta nie abrazy, a mienavita karciny. Biełaruski narod čakaje tłumačeńniaŭ ad pravasłaŭnaj carkvy. Pytańnie surjoznaje: raskołu hramadstva i pravakavańnia nianaviści da našaha minułaha», — zaklikaje Bondarava.
Archibiskup Arciemij sapraŭdy asudziŭ hvałt paśla vybaraŭ. Ale składvajecca ŭražańnie, što aktyvistki ŭpieršyniu zavitali ŭ miascovuju carkvu, tamu što abrazy, pra jakija idzie havorka, visiać tam z 2007 hoda. Ideja napisańnia takoha ikanahrafičnaha šerahu napiaredadni stahadovaha jubileju chrama naležała archibiskupu Arciemiju, stvaryŭ abrazy Antonij Dajneka.
Na dziesiaci abrazach pradstaŭlenyja vobrazy novapakutnikaŭ, spaviednikaŭ, jakija paciarpieli ad pieraśledu savieckaj ułady. Usie jany źjaŭlajucca simvałam taho, što carkva staić na kryvi pakutnikaŭ 20 stahodździa, jakija navat pad pahrozaj śmierci nie admovilisia ad svaich pohladaŭ. Śviatary tłumačyli, što heta ŭrok i napamin budučym pakaleńniam nie paŭtarać pamyłak minuŭščyny.
U kamientary «Našaj Nivie» protaijerej, nastajaciel sabora Hieorhij Roj, skazaŭ, što jany bačyli videa z vystaŭlenymi im abvinavačvańniami i «buduć malicca za jaho aŭtaraŭ».
«Videa demanstruje, nakolki ludzi siońnia traŭmavanyja ideałahičnymi sprečkami, kali vorahaŭ pačynajuć šukać paŭsiul. A heta nikoli nie pryvodzić da dobraha, — ličyć spadar Hieorhij. — Carkoŭnaja hramada sama vyrašaje, jakija abrazy buduć visieć u chramie. Hetyja abrazy — arhaničnaja častka našaj ustanovy, vialikaja śviatynia. My šanujem novapakutnikaŭ, jakija pierad abliččam antychryścijanskaj kampanii, abliččam katavańniaŭ i ździekaŭ nie admovilisia ad svajoj chryścijanskaj viery. I našy vierniki šanujuć ich, pastajanna padychodziać da hetych abrazoŭ, molacca. Za hady skłałasia cełaja tradycyja šanavańnia hetych abrazoŭ. Toje, što tam vyjaŭlenyja nie tolki śviatyja, ale i ich zabojcy, nie supiarečyć kanonam pravasłaŭnaha ikanapisu. Vielmi časta na staražytnych abrazach pakazvali nie tolki pakutnikaŭ, a i tych, chto ich zabivaŭ: abrazy zaŭsiody byli biblejskaj ci carkoŭnaj historyjaj u farbach.
Ludziej, jakija zapisali hetaje videa, ja, naprykład, nikoli ŭ našaj carkvie nie bačyŭ. Vidavočna, što žadańnie zrabić taki siužet pradyktavana ideałahičnymi pryčynami, ale carkva žyvie svaim žyćciom i sama vyrašaje, kaho šanavać i kamu malicca. My nie možam admovicca ad historyi tych pakutnikaŭ, na kryvi jakich staić carkva. A kali nas buduć prymušać admovicca, my taksama hatovyja pralić svaju kroŭ».
