«Paŭz łužok z ramonkami niasiecca natoŭp z aŭtamatam»: Paŭlina Skurko raspaviała, jak prachodziŭ pieratrus doma ŭ redaktara «Našaj Nivy»
Siarod zatrymanych u čaćvier supracoŭnikaŭ «Našaj Nivy» — kiraŭnik adździeła rekłamy i markietynhu Andrej Skurko. Žonka Andreja Paŭlina raspaviała, jak adbyvaŭsia pieratrus u ich doma.
«Samaj stromnaj była ranica. My z małym tolki ŭstali, jašče nie adzielisia, ja tradycyjna ŭvieščavała jaho źviarnuć uvahu na haršok.
Andrej dasypaŭ. Ja pačuła za voknami hałasy. Adchinaju firanku, a tam… Jak u strašnym śnie: pamiž našaj maładzieńkaj ślivaj i piasočnicaj, paŭz łužok z ramonkami (sioleta Andrej załužyŭ dla Tamaša svaje lubimyja bulbianyja hradki) da našaha doma niasiecca natoŭp z zakrytymi tvarami i aŭtamatam. Heta nahadvała son. I jak u śnie ja zaraŭła z usioj siły: «Andreeeejka, vobšuk! Andrej, u nas vobšuk!!!»
Vychodzić moj muž z pakoja: «Ty niešta kazała?» Niekali budzie śmiešna ŭspaminać, spadziajusia.
Andrej trymaŭsia ahurkom: spakojna, usio narmalna, heta štatnaja situacyja. Škaduju, što nie ŭvieś čas była pobač, trymała jaho za ruku.
My z małym tusavalisia pa ŭsim domie, bo małoha na miescy nie ŭtrymaješ. A Andrej z hetymi ludźmi («džentlmienami») pierachodziŭ z pakoja ŭ pakoj. Było śmiešna, kali Tamaš zakamandavaŭ iści na dvor, i my ź milicyjaj šukali jaho druhi sandalik. «Pa-mojmu, jon sam nios jaho ŭ bok vannaj», — pakazvaje adzin z paniatych. «Ja pahladžu», — kaža čałaviek u miescy. «Vy nie bačyli?» — pytalisia adzin u adnaho. I na fonie Tamaš kryčaŭ svajoj zvacielnaj intanacyjaj: «Sandalik!»
Druhomu dziadziu jon padnosiŭ, kamientujučy, usie svaje cacki. Dziadzia navat zapuściŭ jamu jułu.
«Navošta patrebna stolki knih?» — pytalisia tym časam u Andreja. «Ja tak i nie prydumaŭ, što adkazać», — kaža jon mnie potym. Redkasny vypadak, kali moj daścipny, viasioły muž nie prydumaŭ adkazu.
Z knih milicyju najbolš zacikavili listy Januša Radziviła, paleskija pieśni z notami, Karłas Šerman, savieckaja padletkavaja apovieść «Pobieždaja ohlaniś»… Była jašče kamična-dramatyčnaja situacyja z udziełam litaraturaznaŭčych tvoraŭ Dźmitryja Bykava. Ale jaje, spadziajusia, hieroj raskaža ŭ miemuarach.
Pieražyvaju za majho Andrejku, moj skarb. Uvieś dom pierapach čužymi parfumami, ale jany ŭžo amal vyvietrylisia.
PS. Padychodžu da spalni ŭ čas hetaha ŭsiaho i čuju adtul Andrejeŭ hołas: «Cikava, što asnovu ekanomiki Staražytnaj Rusi składaŭ handal rabami…»
Aproč Andreja Skurko hetuju noč na Akreścina praviali hałoŭny redaktar «NN» Jahor Marcinovič, hałoŭny redaktar «Našaj historyi» Andrej Dyńko, hałoŭny buchhałtar Volha Rakovič.
Čamu kiraŭnikom svajoj Administracyi Łukašenka pastaviŭ Dźmitryja Krutoha? Jon moža stać pierajemnikam?3
Kamientary