Andrej Dyńko paśla 13 sutak na Akreścina
«Heta ja, ja viarnuŭsia z taho śvietu.
Što mahu skazać?
Pa-pieršaje, tak, na Akreścina sapraŭdnaja katavalnia. Usio pradumana dla abiesčałaviečvańnia čałavieka. Ale ŭsio heta možna vytrymać: i fizična, i maralna čałaviek mabilizujecca ŭ takich umovach. Tak što — spakojna. Ja peŭny, što maich kaleh taksama nie złamajuć i nie nadłomiać.
Pa-druhoje, maje kalehi — sapraŭdnyja hieroi. «Naša Niva» nie pakinuła pazicyj i vykonvała svoj prafiesijny abaviazak da kanca.
Pa-treciaje, najbolšaj niečakanaściu było, kolki ludziej pa toj bok staralisia — jany to razumiejuć, što tam usio tatalna prasłuchoŭvajecca i prahladajecca — staralisia žestam, namiokam, paŭzaj prademanstravać časam salidarnaść, a časam — čałaviečnaść. Heta nieacenna.
Pa-čaćviortaje, ja pad padpiskaj ab nierazhałošvańni, ale vy viedajecie sami artykuły, pa jakich nas padazrajuć. Pieršy byŭ śmiechatvorny, druhi — jašče bolš śmiechatvorny.
Pa-piataje, trapiŭšy na toj śviet, ja ŭraziŭsia, nakolki słaba my, u ŚMI, jašče pracavali. Na Akreścina ja zrazumieŭ, što tam, u kožnaj kamiery pa adnym, siadziać dziasiatki aryštavanych pa spravie ab «padryvie» anteny Vilejskaj RŁS Rasii. Miž tym na momant majho zatrymańnia ŚMI zusim ničoha nie viedali pra hetyja zatrymańni. Vysnova tut takaja: ciapier, kali lehalnaja praca prafiesijnych žurnalistaŭ u Biełarusi stała niemahčymaja, žurnalistam pavinien stać kožny biełarus. Treba kab usio traplała ŭ ŚMI, sacsietki, kanały tyja ci inšyja. Infarmacyja, foty, videa — žurnalistam pavinien stać kožny.
Pa-šostaje, dziakuj usim znajomym i nieznajomym za salidarnaść. Tolki davajcie pamiatać: salidarnaść najbolš patrebnaja najmienš viadomym, i jana pavinna być nie razavaj, a paśladoŭnaj. Mienš simvaličnych žestaŭ, bolš —praktyčnych. Kožnaja kapiejka chaj papadaje tym, kamu jana najbolš patrebnaja.
Pa-siomaje, ja nie viedaju, čamu, pa jakoj łohicy, u siłu čaho ci pa jakim raźliku mianie i našu buchhałtarku vyzvalili, a maich kaleh pakinuli. Ja maralna hatovy ŭ luby momant iznoŭ apynucca na tym śviecie. Ja i siabie, i kaleh razhladaŭ jak załožnikaŭ.
Pa-vośmaje, čym ja zajmaŭ siabie ŭ kamierach tam, mnohija pytajucca. Na tym śviecie hałoŭnaje, čym zaniaty kožny čałaviek, — heta vyžyvańnie, arhanizacyja pobytu tak, kab maksimalna zachavać svaje siły. Ale ja taksama čytaŭ sukamiernikam — nu i inšym słuchačam «padkastaŭ» — lekcyi pa historyi. Navat zadumaŭ knihu na asnovie ich.
I dziaviataje. U mianie źjaviłasia novaja, samaja darahaja mnie relikvija — butelka, ź jakoj ja piŭ, ź jakoj myŭsia i na jakoj ja spaŭ, zamiest paduški, hetyja 13 nočaŭ».
