«Spatkańnie prajšło na Vaładarskaha ŭ SIZA: tam admysłovyja kabinki, vosiem štuk, kudy pryvodziać źniavolenych. Mikołu pryviali apošnim, bo jon ža staić na prafiłaktyčnym uliku, tamu jaho viaduć «pad asobym nahladam» i ŭ kajdankach.
Razmova idzie praz škło, «pa telefonie», — kaža Alaksandr Dziadok. — My zmahli pahavaryć z synam navat trochi bolš za hadzinu.
U takich sustrečach zaŭsiody namahaješsia pahavaryć pra ŭsio adrazu, raspavieści ŭsio, što nakapiłasia, pačuć mierkavańnie syna. Sa zdaroŭjem u jaho ŭ cełym narmalna. Vyhladaje dobra, nie bledny, badziory. Aptymistyčny, paśmichajecca.
Kaža, abstanoŭka ŭ kamiery narmalnaja, prablem niama. Ale kamiera ŭ jaho «tranzitnaja», praź jaje prachodziać tyja, kaho pieravodziać adniekul, tamu kantynhient pastajanna mianiajecca. Ja sam miarkuju, heta robicca, kab Mikoła nie zmoh naładzić suviazi ź ludźmi, bo jon heta ŭmieje, znachodzić ahulnuju movu ź ludźmi lohka.
Ale syn kaža, što namahajecca niejak dapamahać sukamiernikam. Raskazvaŭ, što časam ludziej pryvodziać u kamieru ŭvohule biez abutku ci narmalnaha adzieńnia, niamytyja… Ale palitźniavolenych u jaho nie byvaje, tolki tyja, kaho pryciahvajuć za «zvyčajnuju» kryminałku.
Syn kaža, što cisku na jaho niama. Kamiera, praŭda, zahružanaja mocna, dastatkova ciesna. Ale kanfliktaŭ niama.
Listy da jaho dachodziać, ale nie ŭsie. Maje jon atrymlivaje adnosna rehularna. Listy ad siastry z Hiermanii — čamuści nie. Pry hetym listy ź Italii jon taksama atrymlivaje.
Mikoła ŭ kamiery surjozna zajmajecca johaj, adciskajecca ŭžo bolš za 100 razoŭ za adzin padychod. Čytaje surjoznyja knihi, naprykład Iosifa Fłavija «Iŭdziejskaja vajna» [Iosif Fłavij — historyk i vojenačalnik I stahodździa n. e. — NN].
Nu i hladzić biełaruskaje telebačańnie — 8 kanałaŭ. Analizuje. Da Azaronka i inšych stavicca z humaram, dla Mikoły dziŭna, što niaŭžo ž jany nie razumiejuć, što pryjdziecca adkazvać? Kali nie pierad sudom, to pierad Boham, ci Suśvietam, ci svaim sumleńniem, naprykancy. Ale ž tut ja jamu skazaŭ, što dla ich paniaćcia «sumleńnie», na maju dumku, nie isnuje. Dla ich isnujuć tolki ambicyi ci hrošy. Tut syn pahadziŭsia.
Darečy ŭ suviazi ź jaho pracesam niejki žurnalist kazaŭ pa TB, što Mikoła byŭ asudžany za parušeńnie previentyŭnaha nahladu, za padpały… Takoha nikoli nie było. Tamu ciapier my padumvajem, a ci nie padać na hetaha žurnalista hramadzianski pazoŭ? Bo de-fakta heta ž paklop. Imia žurnalista zaraz nie zhadaju: vystupaŭ pa BT dniami, z takoj dziŭnaj barodkaj.
Naviny pra mihrantaŭ syn bačyŭ, BT ž pakazvaje. Mikoła ličyć, što heta hibrydnaja vajna z Zachadam, ź ES. Tak usprymaje heta. I ja ź im zhodny, dadam jašče, što heta vajna nie stolki Łukašenki, kolki našaha ŭschodniaha susieda.
Uvohule, Mikoła ni na što nie skardzicca. Jon usio ŭsprymaje absalutna śviadoma, razumieje, što moža być usio, ale jon da hetaha hatovy. Bo heta jaho vybar.
Jon nie zrabiŭ pamyłak, jon usio rabiŭ śviadoma. Viarnuŭsia ŭ krainu, bo ličyŭ heta pravilnym. Tamu ŭ Mikoły niama škadavańniaŭ i nie było raniej.
Inšaj pazicyi jon nie prymaje: syn ličyć, što za spraviadlivaść i dabro treba zmahacca. I jon taki vybar zrabiŭ. Jon zastajecca ŭpeŭnienym u svaich pohladach i siońnia. Achviaraj siabie taksama nie ličyć, dla Mikoły achviary — tyja, chto jaho katavaŭ, chto jaho presavaŭ. Heta jany achviary svaich pamyłak, achviary ŭłady i hetak dalej. I ź ciaham času jany atrymajuć toje, što im nakavana.
Svoj prysud Mikoła ŭspryniaŭ spakojna. Heta było čakana. My pra heta i nie havaryli amal, kali ščyra. Ale da 5 hadoŭ jon hatovy. Pry hetym i jon, i ja ličym, što situacyja ŭ Biełarusi siońnia vielmi składanaja. I my nie dumajem, što za 5 hadoŭ ničoha nie źmienicca. Tamu i syn, i ja ličym, što i Mikoła, i Babaryka, i Kaleśnikava całkam nie adbuduć svaje terminy: usio skončycca raniej. Našmat raniej».
