«tut skanali ad rospačy kafka, orueł, chakśli» Novyja vieršy najlepšych paetaŭ: Nasta Kudasava
U novaj realnaści najlepšyja biełaruskija tvorcy źmiaščajuć svaje novyja tvory ŭ sacyjalnych sietkach. Siońnia my vybrali dla vas novyja vieršy Nasty Kudasavaj.
* * *
pračynajsia, vandroŭnaja, bačyš, dzie my zachraśli?!
tut skanali ad rospačy kafka, orueł, chakśli.
tut nie viedajuć dna i ŭsie razam latuć u pradońnie.
tut pa mini-armahiedonie ŭ kožnym rajonie.
pračynajsia, psichieja, vandroŭnica! pojdziem na špacyr!
tut lubili maŭčać, tamu zaraz tut nie dakryčacca.
tak što pojdziem hulać, zahartujem na vulicach hołas!
chutka pryjdzie zima, zabintuje ŭsich nas, zahoić…
chutka vypadzie śnieh — taki bieły, taki charošy…
śnieh macniejšy i bolšy za čornych akreścinskich vošaj.
śnieh paściele nam šlach, i žyćcio raspačniecca nanova,
i rassyplucca turmy, i paśviatlejuć hałovy…
* * *
My ŭsie i tak žyviom cišej travy,
napiatyja na stracha-ludnych krosnach.
Skradzi ž mianie adsiul: siarod žyvych
bolš nieprytulna mnie, baluča, młosna.
Ty bačyš, ja zharaju zaranioŭ,
dyk adpuści ŭ ziamlu maju — dachaty.
Ja tolki miž imchoŭ i karanioŭ
napraŭdu pačuvałasia bahataj.
Maŭčyš? Nu što ž, davaj, maŭčy, maŭčy…
Zapluščvaj vočy, admaŭlajsia, hrebuj,
pakul moj dom šmatajuć krumkačy
sabie na ŭciechu, monstru na patrebu.
* * *
u zmroku nieprytomnych kalidoraŭ
jak źziaješ ty, achviarnaje jahnia!
tut nie ŭdychnuć:
tuha zdušyła horad
i cišynia.
daruj,
što
cišynia.
daruj, što ja,
pacisnuŭšy plačami,
idu dalej u daŭkaj cišyni.
o, jak ža šmat vas —
tych,
što nie zmaŭčali, —
haryć u hetym vuścišnym ahni!
a vulej pasłuchmiany ŭsio ščyruje
i dzień, i noč —
až zielena ŭvačču…
daruj im strach.
i podłaść ich daruj im.
i što maŭču.
daruj, što ja maŭču.
Kamientary