Biełarus raskazaŭ, jak źmianiłasia staŭleńnie da biełarusaŭ va Ukrainie i Polščy
Jašče niadaŭna biełarusy, dziakujučy svaim masavym akcyjam pratestu suprać dyktatury, vyklikali zachapleńnie ŭ śviecie. Usio źmianiłasia za adzin tydzień vajny. Režym Łukašenki padtrymaŭ rasijskaje ŭvarvańnie va Ukrainu, pradastaviŭ terytoryju Biełarusi dla ruchu rasijskich vojskaŭ, z terytoryi Biełarusi va Ukrainu puścili rakiety. I choć Łukašenka admaŭlaje ŭdzieł biełaruskaj armii ŭ vajennych dziejańniach i niama nijakich dokazaŭ advarotnaha, mnohija ŭkraincy ŭpeŭnienyja mienavita ŭ advarotnym. Biełarusy, u tym liku i tyja, chto zmahaŭsia z režymam Łukašenki, chto dapamahaŭ ukraincam u 2014 hodzie, stali achviaraj kalektyŭnaj adkaznaści. Jak źmianiłasia staŭleńnie da biełarusaŭ, «NN» raspavioŭ čytač, jaki sabraŭ realnyja historyi ad vałancioraŭ, jakija dapamahajuć ukraincam na miažy.

1. Staju ŭ čarzie ŭ bok Ukrainy. Čuju zzadu ukraincy padyšli da kiroŭcy busa. Vadziła busa adkazvaje, što jon biełarus. Vychodžu z mašyny, daj, dumaju, pahavaru. Tolki pačynaju kazać, biełarus mnie:
‒ O, ty napeŭna ź Viciebščyny.
Ukraincy takija:
— Pajšli, chłopcy, niech*j ź imi stajać tut.
2. Ukrainski pamiežnik:
— Biełarus? Ch*ia ty zabyŭsia ŭ Ukrainie?
I aŭtamat mnie ŭ mordu skiravaŭ, pakul dakumienty hladzieŭ.
3. Načalnik varty:
— Ty ŭ kursie, što vašy vojski na našu krainu napali?
— U kursie, ja jašče z 2020 z hetymi pi*asami zmahajusia.
‒ Chu*va zmahaješsia značyć. Voś ty b mianie puściŭ, kali b ja napaŭ na Biełaruś?
— Kali b asabista ja byŭ na miažy, puściŭ by.
— Nu a ja ciabie nie, choć ty, moža, i norm chłopiec.
Pahladzieŭ na humanitarku [humanitarnuju vizu] u pašparcie.
— Štamp ab admovie stavić nie budu, razvaročvajsia i p**uj nazad. Jašče chvilinu tut pastaiš, pojdzieš nach*j.
Pakul hety dyjałoh doŭžyŭsia, ź pierapynkami na jaho zvanki kamuści, ukraincy mnie:
— Chuli ty mašynaj [darohu] zaharadziŭ, jechaj davaj ci z**byvaj z prajezdu.
Mnie lanota mašynu zavodzić było, źniaŭ z ručnika, katanuŭ ubok. Niejkaja žančyna mužu:
— Moža treba dapamahčy chłopcu mašynu katanuć?
— Chaj sam šturchaje, niech*j rabić, biełarusam dapamahać.
4. Na polskim baku pamiežnik:
— O, pan biełarus, dla čeha vy i vaš Łukašenka rakiety puskaje?
I zadavoleny, jak špijona złaviŭ.
— Nie moj, — kažu, — Łukašenka.
— Nu, dla čeho nie tvuj, ty ž białorusinien.
Mašynu pahladzieli, kišeni, davoli staranna, u adroźnieńnie ad ukraincaŭ.
‒ Nu dobra, białorusinien, chodź da celnika, i bolš rakiety nie puskaj.
Idu da celnika [mytnika], toj toje ž samaje:
‒ O, pan biełarus, dla čeho tvoj Łukašenka bambić Ukrainu?
‒ Dastali, nie moj Łukašenka, vizu bačyš?
— Nu, nie złujsia, pan Andruška, jechaj z Boham.
5. Pryjechaŭ na miažu ludziej zabirać. Staju siarod kučy ludziej — palaki i ŭkraincy sustrakajučyja. Mnie patelefanavali — adkazaŭ na ruskaj. Usie rasstupilisia vakoł mianie, hladziać padazrona.
Potym, kali z Centra dapamohi ludziej zabiraŭ, niešta nie mocna sa mnoj chacieli ŭkraincy razmaŭlać. Tolki kali padyšoŭ da polskaj pamiežnicy, jana zapisała, što ŭ mianie mašyna da Varšavy jość, tady ŭžo zabraŭ ludziej. Pa darozie nie razmaŭlali, ci to tamu što biełarus, to prosta stomlenyja byli.
6. Siońnia na zapraŭcy. Za mnoj — mašyna na ŭkrainskich numarach. Abychodžu svaju mašynu zzadu, ukrainiec — piedal u padłohu i spyniajecca santymietrach u 15 ad mianie. Nu, dumaju, nie chapała rastruščanym na zapraŭcy apynucca.
Kamientary