Dziaŭčynie terminova treba było znajści pakoj u Bierlinie.
Ubačyła abjavu, źviazalisia z haspadyniaj. Spačatku ničoha nie naściarožyła, raniej u jaje nibyta žyła para z Ukrainy. «Tolki ŭ WhatsApp — dziŭnaja ava», — piša biełaruska.
«Zajechała, vybaru asabliva nie było. Dumaju, «nu pačakaju, što budzie dalej». U mianie jašče z časoŭ žanočych maršaŭ, dva ściahi: biełaruski dy ŭkrainski. Dumaju, nu choć svoj dakładna paviešu, kudy ja bieź jaho», — raspaviadaje biełaruska.
«Ranicaj pajšła na pracu, zakryła ŭ pakoj dźviery, dniom prychodziać paviedamleńni.
Słabaniervnym nie čytać. Skazać, što ja ach**ła, ničoha nie skazać. Čytaju hety v*sier i ŭžo šukaju novuju chatu».
Dziaŭčyna pakłała ściah na paličku. Ale na nastupny dzień — bolš.
«Niuans u tym, što ściahi nie vidać, kali prosta adkryć dźviery ŭ pakoj, dla hetaha treba ŭvajści i dźviery začynić za saboj. Heta značyć hetaja chu*nia, pakul mianie niama doma, chodzić u pakoj, za jaki ja płaču 500 €, i jašče, mahčyma, ryjecca ŭ maich rečach», — raspaviadaje dziaŭčyna.
«Čałaviek žyvie 30 hadoŭ u Bierlinie i nie navučyłasia sartavać śmiećcie jašče, televizar hałoŭnaja reč u domie i, viadoma, prapahandony. Učora padčas našaj hutarki skazała, što, napeŭna, zjedzie z baćkami nazad u Rasiju, tamu šo na Niamiečyńnie žyć niemahčyma», — raspaviała biełaruska pra svaju novuju znajomuju.
