Debiutny albom ad adnoj z samych cikavych rok‑kamand apošnich hadoŭ. Viadomaja jana pieradusim praz vakalnyja zdolnaści Daniły Zabieły.
Pieśni hurtu, jakija źjaŭlalisia da vychadu dyska, davali padstavy paraŭnać «Nieŭmu» ź jakim «Miascovym časam». «Raj pobač», «Ja nie vieru» i «Chutka» sfarmavali vyraznaje ŭjaŭleńnie pra hurt.
Albom «Stichija śloz» jaho nie razburaje, ale i nie padmacoŭvaje. Nie nazavieš hetuju pracu šeraj, ale nadzvyčajnaj taksama. Moža, prablema ŭ niaroŭnaści materyjału — prachadnyja numary susiedziać sa šmatsłojnymi šykoŭnymi trekami «Dźvie ružy» i «Nie vieru». U niekatorych tvorach adčuvajecca štučnaść, jak u «Nie stać čužym» (ci jość sens cytavać «Pahoniu» Bahdanoviča?). Padhružaje mozh i dvuchmoŭnaja miašanka. Adčuvańnie, što ŭ albom muzyki ściahnuli ŭsie pieśni, jakija mieli. Chaj by jon nie byŭ apošnim u dyskahrafii hetaha cudoŭnaha hurtu.
0
0
0
0
0
0
