«Smačna źjeŭ kukuruzu, až ślina ciakła». Biełarus pajšoŭ u les u hryby i raptam sutyknuŭsia ź miadźviedziem
Na pačatku kastryčnika viciebski fatohraf Andrej Tavałžanski pajechaŭ sa svajoj žonkaj u hryby i raptoŭna sustreŭsia ź miadźviedziem. Kasałapy siadzieŭ na ŭskrajku lesu i tak začaravana jeŭ pačatak kukuruzy, što nie adrazu zaŭvažyŭ čałavieka. A kali zaŭvažyŭ — ustaŭ na zadnija łapy, kab lepš razhledzieć fatohrafa.
Žonka Andreja nie razhubiłasia i paśpieła źniać na telefon videa, dzie ŭ adnym kadry zaśniaty drapiežnik i čałaviek. Paźniej zdymki miadźviedzia z čałaviečym pozirkam i baradoj, jak u staroha, aŭtar vykłaŭ u Instagram. Onliner.by źviazaŭsia z Andrejem i daviedalisia padrabiaznaści nievierahodnaj sustrečy, jakuju nikomu nie raim paŭtarać.
— My spačatku navat z mašyny nie vychodzili, adrenalin, viadoma, zaškalvaŭ. Śpiarša dumaŭ, što heta miadźviedziania i pobač, mahčyma, dzieści miadźviedzica chodzić. Pazdymaŭ z mašyny, a potym nakinuŭ kurtku, uziaŭ focik i pavolna pajšoŭ da jaho bližej. Kali ŭžo nabliziŭsia da źviera mietraŭ na 70, to ŭbačyŭ, što heta zdarovy miadźviedź.
Miadźviedź siadzieŭ pasiarod palanki i smačna, až ślina ciakła, jeŭ kukuruzu. Jon zaŭvažyŭ mianie, kali ja padniaŭsia va ŭvieś rost. Tolki tady miadźviedź staŭ na dybki. Ja padniaŭ ruki nad hałavoj, kab paznačyć svoj pamier, staŭ hučna kazać — razumieŭ, što dabiehčy da mašyny ŭ humovych botach nie paśpieju: miadźviedź, kali b rvanuŭ, dahnaŭ by, — raskazaŭ Andrej.
U hety čas žonka Andreja stajała kala mašyny i zdymała ŭsio na kamieru telefona. Pa słovach surazmoŭcy, na vypadak sustrečy ź dzikim žyviołam u jaho zaŭsiody jość pry sabie «sihnał palaŭničaha» — prystasavańnie, jakoje imituje streły, a taksama śvistok. Ale heta ŭsio nie spatrebiłasia: miadźviedź, ubačyŭšy čałavieka, kinuŭ jeści kukuruzu i źbieh u les.
— U tych miescach u maich znajomych stajać fotapastki. I kali jany ich prahledzieli, to akazałasia, što tam, dzie my z žonkaj źbirali hryby, pastajanna chodziać hetyja miški, a taksama rysi, vaŭki — uvohule, šmat žyvioł.
Pryblizna za try tydni da hetaj sustrečy Andrej užo bačyŭ miadźviedzia — toj uvohule raptoŭna vylez z kukuruzy ŭ tryccaci mietrach ad našaha surazmoŭcy.
— Rana ranicaj pierad pracaj pajechaŭ za horad u nadziei zaśpieć aleniaŭ ci kazul (u ich zaraz hon), dy i naohuł pryrodu pazdymać. Idu i zaŭvažaju na darozie śviežyja miadźviedžyja ślady. Pajšoŭ pa ich, a paśla prosta spyniŭsia na darozie, zzadu kukuruznaha pola, i staŭ prysłuchoŭvacca.
Dumaju: daj pastaju pobač z hetym polem, moža, chto-niebudź cikavy mima projdzie. A zzadu — huki niezrazumiełyja ŭ kukuruznym poli. Pa hukach zvyčajna čutno, chto idzie: łoś tam ci miadźviedź — jany chodziać vielmi hučna. A tam niejkija huki niezrazumiełyja byli, tamu ja troški jašče napierad prajšoŭ — i raptoŭna mietrach u tryccaci staŭ va ŭvieś rost miadźviedź! Jon tam taksama kukuruzu jeŭ, jak i hety miška. Miadźviedź, kali staŭ, byŭ vyšej za kukuruzu. Litaralna doli siekundy ŭsio heta doŭžyłasia, ja navat nie paśpieŭ adreahavać, u płanie spałochacca nie paśpieŭ: zrabiŭ litaralna paru kadraŭ, i miadźviedź źbieh. Pieršy kadr uvohule atrymaŭsia razmazany, raspłyvisty, jak byccam hladziš u akularach z drennym zrokam.
Surazmoŭca adznačaje, što ŭ asnoŭnym sustrečy ź dzikimi žyviołami — heta sprava vypadku. Najčaściej žyvioły sami starajucca abychodzić ludziej i nie pierasiakacca ź imi.
Ciapier čytajuć
Biełaruski čynoŭnik zahavaryŭ pa-biełarusku, čym vielmi ździviŭ i paradavaŭ ludziej4
Kamientary