Žychar vioski Šematova Iosif Batura apyrskvaŭ na svaim prysiadzibnym učastku bulbu suprać kałaradskaha žuka, kali zaŭvažyŭ, jak pa jaho humovym bocie ślizhanuła štości piaresta-bliskučaje. Mašynalna mužčyna futbalnuŭ, jak jamu padałosia, iržavy łancuh. U pavietra ŭźviłasia daŭžeznaja hadziuka.
Łajka Džek, što hreŭsia na soniejku niepadaloku, u imhnieńnie voka adreahavaŭ na niebiaśpieku i kinuŭsia na niaprošanuju hościu. Mocnymi skivicami jon adrazu adkusiŭ hałavu źmiai.
Iosif Antonavič pryjšoŭ u redakcyju, kab praz hazietu papiaredzić ŭsich haspadaroŭ pra niebiaśpiečnych naviedvalnikaŭ na haspadarskija sotki ŭ rajonie vioski Šematova. Bo časta tut hulajuć maleńkija dzieci, dy i darosłyja ludzi adčuvajuć siabie vielmi spakojna. A niebiaśpieka moža napatkać kožnaha i narabić šmat niepryjemnaściej.
Choć jad biełaruskaj hadziuki nie ličycca śmiarotna niebiaśpiečnym, ale jon vyklikaje dystrafiju piečani i nyrak, vostruju aniemiju.
Mužčyna raskazaŭ, što za ŭvieś čas, jaki jon tut žyvie, nikoli nie bačyŭ raniej padobnych reptylij. Ale źjaŭleńnie adnoj, dy jašče takoj vialikaj – amal mietr u daŭžyniu, navodzić na dumku, što mohuć być pablizu i inšyja. A z najbolšym zadavalnieńniem jaje raskazaŭ naviedvalnik pra hieraičnaha Džeka, jaki tak sprytna i advažna abaraniŭ svajho haspadara.
