Ład, 12.35
Duniečka (Duniečka)
Biełaruś – Rasieja, 2003, kalarovy, 100 chv.
Režyser: Alaksandar Jafremaŭ
Roli vykonvajuć: Maša Vozba, Uładzimier Žarabcoŭ, Zinaida Šarko, Valeryja Arłanava, Anatol Kot, Andrej Kurejčyk, Michaił Jafremaŭ, Evielina Sakura
Žanr: Siamiejnaja meladrama
Adznaka: 3,5 (z 10)
Hierainia filmu, dziesiacihadovaja dziaŭčynka, ihraje ŭ teatry, adčuvaje pieršaje kachańnie i z dapamohaj babuli (Zinaida Šarko), rasiejskaj intelihientki, raźbirajecca ŭ trahična-śmiešnych supiarečnaściach žyćcia.
U paraŭnańni ź bieskanfliktnym i «biazdomnym» «Pavadyrom», «Duniečka» adroźnivajecca ŭ lepšy bok —retra-atmasferaj 20-hadovaj daŭniny. Chacia zbolšaha hetaja atmasfera saładžavaja i zredku krytyčnaja. Na ekranie — paznavalnyja interjery Kupałaŭskaha teatru. Ale na scenie hučyć... rasiejskaja mova.
Pierachody ad śloz da śmiechu i ad śmiechu da śloz paznačanyja, ale ŭ kanfliktach prytuliłasia niedahavoranaść, aktorskaja niapraŭda, niepierakanaŭčaja suciašalnaść.
Nadzvyčajnym majsterstvam vyłučajecca hukavaja partytura: šepty ŭ teatralnaj zali, šum mora, zalityja kalarovym śviatłom kadry... Adnak za nasyčanymi farbami i tonkimi šeptami schavanaja dalikatnaja, ale nievyniščalnaja režyserskaja štučnaść. Heta nie revalucyjnyja ŭcioki ŭ mastactva – a sankcyjanavany źvierchu spakoj. U załahodžvańni miesca pachodžańnia staranna j karektna zabytaje, a sapraŭdnyja kanflikty akuratna imitujucca adcieńniami. “Duniečka” nikoli nie prytulicca da nieba.
Čullivaja, ale niehłybokaje karcina liślivicca da hledača. Adnak štučnaje kino, pazbaŭlenaje ziamli i nieba, tak i zastaniecca dystylavanaj vadoj, rasfarbavanaj pad kalarovyja sny.
BT, 22.10
Imperyja vaŭkoŭ (L'Empire des loups)
Francyja, 2005, kalarovy, 128 chv.
Režyser: Krys Naon
Roli vykonvajuć: Žan Reno, Žaślen Kiŭren, Arli Chover, Łaŭra Marante
 |
Žanr: Mańjačna-palityčny trymcieńnik pavodle ramanu Žana-Krystafa Hranže
Adznaka: 5 (z 10)
Žan Krystof Hranže, aŭtar «Barvovych rek» i «Palotu busłoŭ», prapanavaŭ novy pakiet francuskich strachaŭ. «Imperyja vaŭkoŭ», pastaŭlenaja pavodle jaho ramanu, raskaža pra pravały ŭ pamiaci, intryhi specsłužbaŭ, zabojstvy i tureckuju nacyjanalistyčnuju arhanizacyju «Šeryja vaŭki».
Kamisar Pol (Žaślen Kiŭryn) raśśleduje seryjnyja zabojstvy nielehalnych imihrantak u tureckim kvartale Paryžu. Pa dapamohu małady kamisar źviartajecca da palicejskaha-veterana (Žan Reno), u jakoha nadzvyčaj kiepskaja reputacyja i bandyckija metady.
Aŭtary karciny pasprabavali zapichnuć u film usie mahčymyja strachi, ale tak i nia vyrašyli, čaho jany bajacca najbolej. Kožnaja linija patrabuje svajho stylu: tajny ahient «uspaminaje ŭsio», z pomstaju — kali łaska; achviary mańjaka — jak u najlepšych trupiarniach Paryžu; błahi palicejski — nož, palčyki, adrezaŭ.
Režyser Krys Naon i aperatar Mišel Abramovič zatapili siužetnuju kašu adviečnymi zmročna-šerymi zalevami, pachavali ŭ ślizkich padziemnych kalidorach, schavali ŭ sterylnych labaratoryjach. Ale karcina nie nabyła ad hetaha paŭnavartasnaj stylovaj cełasnaści.
Žan Reno — jak stomleny abskubany aroł, u kalarovaj kašuli, — razyhryvaje zvykłuju masku hodnaha sadysta-niahodnika (i talenavitaha palicejskaha), kab potym pieratvarycca ŭ hanarova-ŭzornaha vajaku, vartaha vokładak prapahandysckich časopisaŭ.
Francyja baicca. Imihracyja j teror vyklikajuć strach. Ale adpaviednaj, zavieršanaj formy dla hetych strachaŭ nia znojdziena.
