Kuplaju na bazary kapustu. Vybraŭ takuju hałoŭku, kab jaje, pašatkavanaje i zakrašanaje, jakraz chapiła na sałatnicu.
Levaruč ad mianie staić pažyły mužčyna. Pryhladajecca i prysłuchoŭvajecca. Ale čarhi nie zajmaje, bo kab zaniać čarhu, treba stać pravaruč. Taki na našym bazary niapisany zakon.
Ukidvaju hałoŭku kapusty ŭ torbu i pavaročvajusia ŭ bok miasnoha radu. Pažyły mužčyna pierajmaje mianie i pytajecca: «Kolki vy zapłacili?». «Piać tysiač dzieviaćsot», — adkazvaju ja. Mužčyna bieznadziejna machaje rukoju i adychodzić. Dazvolić sabie takuju raskošu, jak nievialikaja hałoŭka kapusty, jon nie moža.
Jak ja razumieju ciabie, bracie! Ja sam daŭno nie dazvalaju sabie abo abmiažoŭvaju siabie ŭ mnohim, što raniej moh kupić i źjeści. I doŭha pryceńvajusia, pierš čym kupić niešta konča patrebnaje. Jašče tydzień tamu nie kuplaŭ sioletniaj kapusty. Jem pakul što staruju bulbu, bo maładaja jašče nadta darahaja dla mianie, hramadzianina «sacyjalna aryjentavanaj dziaržavy».
