Siarhiej Bałachonaŭ. Sučasnyja sahi

Sučasnyja sahi

Stancyja

Stancyja naša nia nadta vialikaja. Adnak na joj spynialisia ŭsie čysta pasažyrskija ciahniki. Brać jany nikahuśki nia brali, dy ŭsio ž ź niekatorych vahonaŭ vysoŭvalisia pravadnicy ź lichtarykami. Z hetaje akazii stali karystać tutejšyja zabłudony. Ledźvie pravadnica vytkniecca z vahonu, jaje mitulem chapali dy ciahnuli ŭ najbližejšuju piakiełku (dom raspusty ŭ nas nazyvali słovam, jakoje fiksuje i słoŭnik Nasoviča). Z žančynak bahata zhavorlivych stavała, usie byli zadavolenyja j nikudy nia žalilisia. Dy adnojčy ŭsiamu kurvielstvu hetamu kaniec pryjšoŭ. Mužyki narvalisia na česnuju dzievušku, jakaja zajaviła ŭ milicyju dy zasadziła kolki vałačaščych za kraty. Dyj ci nia tym samym časam ciahniki ŭ nas pierastali spyniacca zusim. Ale ž viesieła byvała na stancyi.

Zachodźcie...

Streŭ ja raz fajnuju dziaŭčynku, i my adno adnamu spadabalisia. Paśla kaviarni pratusavalisia da jaje dadomu. Siamiejka jejnaja kudyści matlanułasia na ŭik-end, i kvatera była całkam u našym rasparadžeńni. To ž my nie praminuli zmožnaści naciešycca sytuacyjaj — kułdykalisia ŭsiu nočku, tolki zorački ŭvačču zichacieli. Ranym-rana ja, jak byŭ bieź ničoha, pajšoŭ u prybiralniu. Až čuju — zvanok u dźviery, kvatera napaŭniajecca hałasami. Siadžu 5 chvilinaŭ. 10... 15... Hałasy nia źnikli. Ja zdoleŭ razabrać, što viarnulisia nia tolki baćki dziaŭčyny, a jašče babula ź dziadulkam i małodšaja siastra. Nadčekvać dalej nie było klopu, i ja, niezvažajučy na svaju haliznu, vyjšaŭ da ŭsioj siamji, jakaja pačała vyśviatlać prysutnaść u domie čužych mužčynskich rečaŭ. Vyjšaŭ ja moŭčki z hodna ŭźniataj hałavoju. Uziaŭ najpierš hadzińnik i pačaŭ doŭha j nudna jaho nadziavać na ruku. Siamiejka aniamieła, i tolki tady, kali ja zaviazaŭ šnurki i pasunuŭsia da vychadu, mama majoj kachanki pramoviła: “Zachodźcie jašče, małady čałaviek, budziem vielmi radyja”.

Kryŭda

Varačaŭsia ja niejak ponačy dachaty. Idu pustoju vulicaj, až čuju: pakłaŭ mnie chtości ruku na plačo. Ja abiarnuŭsia j adrazu atrymaŭ u mordu, nie paśpieŭšy razhledzieć, ad kaho. Ačomaŭsia tolki na śvitańni biez abutku j jašče kolkich niatannych šmotak. Dy nia heta mianie pakryŭdziła, a toje, što paskuda henaja zrabiła svoj udar niehablavanaj doškaju. Mała što ŭsia pysa ŭ siniaččy była, dyk jašče j stremki ź jaje vyciahvać daviałosia. Hical...

Adlataju-taju

Kali ja słužyŭ pad Mienskam, byli ŭ mianie dva “dziady” cikavyja. Jak nadarałasia žadańnie pakinuć rečaisnaść, a harełki “duchi” dastać nie mahli, jany hatavali admysłovyja buterbrodziki. Skibki batonu mazali kremam dla abutku, sušyli na soniejku, strasali čarnatu j spažyvali. “Adlatali” “dziady” ad takoha łasunku ŭment, a nam davodziłasia biehčy ŭ Miensk pa “dahonku”, bo našyja prablemy ich pierastavali turbavać.

Siarhiej Bałachonaŭ