Каля офіса ларок, прадаюць хлебабулачныя вырабы. Вырашыў да абедзеннай кавы набыць дзве слойкі. Невялікая для гэтага ларка чарга, пяць-шэсць чалавек. Наперадзе мяне стаіць жанчына ад 45 да 50 гадоў. Відавочна, граматная, відавочна, атрымаўшы атэстат сталасці (магчыма, у прыдачу дыплом якога-небудзь тэхнікума, магчыма нават ВНУ (завочна). На выгляд не злоўжывае алкаголем, працуе, не сляпая, не глухая, без відавочных прыкмет разумовага адставання на твары. Падыходзіць яе чарга, і тут такі дыялог:
— Ой, а что я здесь хотела? (Паварочваецца да мяне і пытаецца, я цісну плячыма.)
10—15 секунд чухае галаву і прамаўляе працяглы гук: «Эээээээ…»
— У вас хлеб «Гродненский» есть, — пытаецца нарэшце і глядзіць проста на бохан?
— Да, есть.
— У вас хлеб «Гродненский» есть? Спрабуе засунуць галаву ў акенца?
— Да, женщина, есть!
– А почему такой дорогой?
– 11 800 – это цена за килограмм… На ценнике написано ж.
– Где?
– Ну, здесь же!
Прадаўшчыца дастае цэннік з прылаўка і паказвае.
– А сколько?
– Что сколько?
– Буханка будет?
– 7650.
Прадаўшчыца ўзважвае і называе кошт.
—За кило?
– Нет, за буханку.
– Так написано ж, что за кило.
– Женщина! Я вам ещё раз говорю 1 кило, стоит 11 800, а вот эта буханка 7650.
— А свежий?
— Свежий.
— А когда привезли?
— Сегодня.
– Нет! Я брать не буду…
Далей падыходзіць мая чарга, прашу дзве слойкі. Жанчына не адыходзіць і пытаецца ў мяне:
– А cлойки вкусные?
– Для мяне смачныя, а для Вас не ведаю.
– А вы пробовали?
– Так.
– Может мне слоек взять? — пытаецца у мяне.
– Не ведаю, — і цісну плячыма.
– Вот уж эти мужчины вечно ничего не знают и ещё хамят, — робіць пакрыўджаны выгляд, разварочваецца і сыходзіць.
У такіх паводзінах няма нічога страшнага, бо гэтая жанчына не прыносіць шкоды іншым. Магчыма яна добрая маці, выдатная бабуля, клапатлівая жонка і цешча. Аднак, яна яшчэ і грамадзянін і валодае такімі ж правамі, што і мае высокаінтэлектуальныя сябры па ФБ.
Можна сабе толькі ўявіць, што б сабе навыбіралі, такія выдатныя беларускія жанчыны, каб у нас у краіне былі па-сапраўднаму свабодныя выбары. Гляджу на тое, што адбываецца ва Украіне, праз прызму свядомасці вось такіх жанчын, якім трэба вызначыцца з адным з 21а кандыдата на пасаду прэзідэнта ды яшчэ паглыбіцца ў паняцці: федэралізм, унітарнасць, дэцэнтралізацыя… І мне станавіцца страшна.
