На маршруце ў іх былі мокрыя камяні, лес з узгоркам і 13-14-градусная вада Балтыйскага мора. Сваю гонку сям'я прысвяціла Максіму Знаку, паведамляе блог «Отраженіе».
Вікторыя родам з Жабінкі. Яна скончыла Брэсцкі абласны ліцэй, а вышэйшую адукацыю атрымлівала ўжо ў Польшчы. Цяпер дзяўчына працуе менеджарам па продажах у амерыканскай кампаніі. З мужам Томашам яны жывуць у Варшаве і займаюцца свімранам. Яна — тры гады, ён — пяць.
— Калі проста, свімран — гэта гонка, падчас якой удзельнікі паступова пераадольваюць некалькі плавальных і бегавых этапаў, — тлумачыць суразмоўца асаблівасці нязвыклага для беларускага вуха віду спорту. — Прычым, трэба плыць у адкрытай вадзе, а бегчы па перасечанай мясцовасці.
Чэмпіянат свету Otillo быў прызначаны на панядзелак, 6 верасня. У суботу Томаш і Вікторыя прыляцелі ў Стакгольм. А ў нядзелю разам з іншымі ўдзельнікамі адправіліся на Стакгольмскі архіпелаг.
— Наша траса праходзіла праз архіпелаг і расцягнулася на 75 кіламетраў. Яна ўключала ў сябе 24 выспы — толькі на адной з іх невялікая адлегласць праходзіла па асфальце, у асноўным жа пад нагамі былі мокрыя камяні, скалістыя валуны і пагорысты лес, — апісвае суразмоўніца і ўспамінае, што дзве пары сышлі з дыстанцыі з-за пераломаў. - Адлегласці паміж выспамі мы пераплывалі па Балтыйскім моры. Тэмпература вады ў гэты час была 13-14 градусаў, але мы з мужам маржы, для нас гэта нармальна.
Прыродных перашкод на шляху свімранераў не злічыць, а вось раздзявалак няма, таму ўдзельнікі плаваюць у красоўках і бегаюць у гідракасцюмы.
— Гідракасцюмы ў нас спецыяльныя — да калена і часта з кароткімі рукавамі. Яны не скоўваюць рухі пры бегу і добра трымаюць тэмпературу ў халоднай вадзе, — апісвае сваю спартыўную вопратку суразмоўніца і пераходзіць да абутку. — Падчас заплыву мы не выкарыстоўваем ногі, працуе толькі верхняя частка цела, таму дыскамфорту ад красовак не адчуваецца. Да таго ж, яны ў нас лёгкія і з сетачкай. Метраў праз 20 пасля выхаду з вадаёма вады ўнутры іх не застаецца.
А яшчэ па ўмовах гонкі адлегласць паміж спартсменамі ў камандзе не павінна перавышаць 10 метраў. Інакш дыскваліфікацыя. Плюс удзельнікі, якія выступаюць у пары, частку дыстанцыі прывязаныя эластычнай вяроўкай — у плаванні яна дапамагае свімранерам не адставаць адно ад аднаго.
— Томаш мацнейшы, чым я, таму яму хацелася пачаць Otillo ледзь больш актыўна, я ж лічыла: калі выкласціся адразу, у канцы можа не хапіць сіл. У выніку ў пачатку шляху мы крыху пасварыліся, але праз гадзіну, калі было зразумела, што наперадзе яшчэ гадзін дзевяць, эмоцыі астылі, — жартуе суразмоўца. — Наогул, невялікія бязладзіца ў камандзе — гэта нармальна. Мы нават называем гэта асобным выпрабаваннем у свімране. Дарэчы, у мяне гадзін пасля шасці забегу здараецца прыліў эндарфінаў. У такія хвіліны я кажу мужу, як я яго люблю. Так што бываюць моманты крызісу, а бываюць — любові.
Фінішавала пара праз 10 гадзін 31 хвіліну. Час, прызнаюцца, выдатны. Плюс, адзначаюць, ніхто з іх не атрымаў траўм.
Першае, кажа Вікторыя, чаго захацелася ў канцы дыстанцыі, — нармальнай ежы. Беларуска тут жа з'ела бутэрброд і выпіла пляшку піва.
— Наступныя 3-4 дні пасля фінішу ў цябе эйфарыя, — распавядае суразмоўца. — Затым выходзіць адрэналін і ўвесь кафеін, які ты з энергетычнымі гелямі прымаеш падчас дыстанцыі — і пачынаецца энергетычны спад.
Зараз Вікторыя з мужам адпачываюць ад гонкі. Кажуць, калі пройдзеную дыстанцыю перавесці на час аднаўлення, то два кіламетры шляху, роўныя аднаму дню адпачынку. Кавальскія пераадолелі 75 кіламетраў, таму найбліжэйшыя паўтара месяца ў іх у планах набірацца сіл. Цяпер яны ядуць і спяць.
— Навошта людзям так адчуваць сябе і ўдзельнічаць у настолькі складаных гонках?
— Ты ставіш сабе высокую мэту і дасягаеш яе. Гэта крок да поспеху. Ды і сам працэс прыносіць шмат станоўчых эмоцый, — разважае суразмоўца і кажа, што гэты забег яны з мужам прысвяцілі Максіму Знаку. — Для мяне ён прыклад стойкасці духу. Ён трыятланіст і нават у турме спрабуе займацца спортам. Калі на трэніроўках мне было цяжка, я ўспамінала пра яго. Думала, ёсць чалавек, які не здаецца нават у складаных умовах, няўжо я не спраўлюся. У адрозненне ад яго, мы можам працягваць свой шлях да мары, і гэта трэба шанаваць.
Праз сяброў, распавядае Вікторыя, яны перадалі бацьку Максіма навіну пра свой найскладанейшы забег.
— Спадзяюся, гэта ўзбадзёрыць Максіма, і веру, што яму не давядзецца сядзець 10 гадоў, — кажа яна.
