Камфорт у горадзе — справа не толькі гарадской адміністрацыі. Самі гараджане, разам з культурным здабыткам мінулых эпох, кожны дзень робяць яго лепшым. Аўстрыйская Вена ў гэтым плане — "горад-стандарт" для іншых еўрапейскіх сталіц. Менавіта тут рэалізаваны цэлы комплекс экалагічных, камунікацыйных і культурных рашэнняў, якія небеспадстаўна робяць гэты горад адным з найлепшых па ўзроўні камфорту і якасці жыцця. Дзякуючы Пріорбанку, які ўваходзіць у аўстрыйскую групу Raiffeisen Bank International, мы даведаліся ўсё пра сталіцу Аўстрыі і побыт у ёй ад пісьменніка Віктара Марціновіча. Завяршаем наш цыкл "Аўстрыйскі стандарт" падборкай гарадскіх лайфхакаў, якія мы сустракалі, блукаючы па захапляльнай Вене. Мы ўпэўненыя, што некаторыя з гэтых знаходак змогуць зрабіць яшчэ лепшай і беларускую сталіцу.

З Марціновічам мы былі ў Вене ў пачатку сакавіка, у "сезон" ледзяшоў. Першае, што кінулася ў вочы яшчэ па дарозе ў гатэль, — бела-чырвоныя металічныя агароджы, пастаўленыя пад вуглом да будынкаў. Такое ўрбаністычнае рашэнне аўстрыйскіх камунальнікаў засцерагае мінакоў ад магчымых інцыдэнтаў. Знакі амаль не замінаюць шпацыраваць па ходніках, яны яркія і заўважныя ўсім і выкарыстоўваюцца шмат гадоў. Для фіксацыі такога знака ў сцяне ёсць невялікі кручок. І не трэба ўзводзіць ніякіх агароджаў з усяго, што трапілася пад рукі, на палову тратуара ці аркушаў А4 з тэкстамі пра "сасулі", якія псуюць фасады, дрэнна чытэльныя і яшчэ недарэчна застаюцца вісець аж да лета.

Нават побач з галоўнай турыстычнай перлінай Вены — саборам Святога Штэфана — стаіць шмат будынкаў розных эпох. Вена ў гэтым сэнсе — прыклад маштабнага каларыту і філасофскага стаўлення да «прыгожа-непрыгожа».

Так, параўноўваць архітэктурныя ансамблі Вены і Мінска недарэчна. Але, здаецца, аўстрыйцы менш расстройваюцца праз навабуды. Можа быць, мінчукі таму так балюча ўспрымаюць чарговы архітэктурны праект, бо «жывой гісторыі» так мала на нашых вуліцах і яна заўсёды ў «меншасці»?

Любы горад — дынамічная прастора камунікацый і самавыяўлення. І наяўнасць альбо адсутнасць у ім графіці дэманструе камунікатыўны ўзровень жыхароў. Хуліганства і псаванне маёмасці сюды не адносіцца — мы не пра гэта. Але ў любым горадзе заўсёды знойдзецца месца шэрым сценам і людзям, якім ёсць што сказаць. Графіці ў Вене — такая ж арганічная частка вулічнай атмасферы, як і барочныя будынкі часоў Габсбургаў.

Каляровыя палітры месцяцца нават у цэнтры Вены ў «тэхнічных зонах», якія не выконваюць аніякай эстэтычнай функцыі: на бетонных падпорных сценах, у арках і праездах. Гэта выглядае настолькі акуратна і арганічна, што нават не ўзнікае думкі пра хуліганства ці вандалізм.

Канструкцыі, скульптуры, лаўкі і навесы ў Вене з'яўляюцца па ініцыятыве дызайнераў, мастакоў і прадстаўнікоў бізнэсу. З гэтым у Вене — поўная свабода (за выключэннем гістарычнай часткі горада), трэба проста ўзгадніць пляцоўку.

Яшчэ ў Вене звярнуў увагу на самую звычайную вішу — сухую балотную траву. Яе, як ні дзіўна, у Вене выкарыстоўваюць у ландшафтным дызайне. Выглядае гэта вельмі прыгожа і нетыпова. У беларускім "краі азёр і балот" такіх раслін вельмі шмат, і яны яшчэ чакаюць смелых ідэй ад мінскіх ландшафтных дызайнераў.

У Аўстрыі няма праблемы беспрытульных жывёл. Уладальнікі хатніх гадаванцаў плацяць немалыя, нават па аўстрыйскіх маштабах, падаткі. Узамен гаспадары атрымліваюць для сябе і сваіх гадаванцаў камфортныя ўмовы: агароджаныя пляцоўкі для выгулу і свабоду перамяшчэння ў горадзе. З сабакамі ў Вене дазваляюць праходзіць амаль усюды: у паркі адпачынку, крамы і нават музеі. Трэба толькі выконваць гігіенічныя нормы і мець павадок, намызнік, а ў музеі набываць свайму гадаванцу квіток. Мілая дэталька такога клопату пра жывёлак у Вене — спецыяльныя «навязы» ля невялікіх крамак і кавярняў.