«Усходні вецер» папрасіў кітайскіх студэнтаў Інстытута журналістыкі расказаць пра свае ўражанні ад нашай краіны.
Чжан Янацзя: «Беларусы гавораць па тэлефоне вельмі ціхім голасам»
«Птушкі зусім не баяцца людзей — гэты факт вельмі здзівіў мяне, калі я ўпершыню прыехала ў Беларусь, у Мінск. Дзікія галубы, якія гуляюць па вуліцы, зусім ручныя — гэта ўразіла! Я заўсёды далікатна абыходжу галубоў, саступаю ім дарогу, а дзеці любяць іх палохаць. Але гэтыя птушкі заўсёды ходзяць павольна, спакойна і важна.
Яшчэ мяне заўсёды здзіўляла, што беларусы вельмі ціха размаўляюць па тэлефоне — можна сказаць, слабым голасам. Задаюся пытаннем: як жа яны адно аднаго чуюць тады? Можа, гэта такая традыцыя — каб не перашкаджаць навакольным гучнай гутаркай?»
Цянь Чжэхаа: «Звычка выпіваць — ад халоднага клімату?»
«Уразіла спачатку тое, што ў Мінску можна часта ўбачыць людзей, якія п’юць на вуліцы гарэлку ці піва. І п’яніцы, што спяць проста на тратуары. Хоць у горадзе шмат кавярняў і бараў, дзе можна выпіць у нармальнай абстаноўцы. Ці то людзям так падабаецца піць, ці то гэта праз суровы і халодны клімат… Не ведаю. А яшчэ некаторыя падыходзяць і просяць грошай на гарэлку ці піва.
На вуліцы можна ўбачыць нямала дзікіх катоў і сабак — яны самі знаходзяць пражытак, але знаходзяцца добрыя людзі, якія падкормліваюць іх. Напрыклад, каля майго дома жыве 5 катоў — прыгожыя і добрыя, заўсёды нас пазнаюць. Калі я вяртаюся дадому, яны дакладна ведаюць: гэта час абеду або вячэры».
Ван Цзэ: «Тут ядуць мала баклажанаў і грыбоў, затое заўсёды прапускаюць даму наперад!»
«Беларусь з пункту гледжання кітайца — краіна еўрапейская, а таму традыцыі і звычаі тут кардынальна адрозніваюцца ад азіяцкіх. Беларускія людзі асцярожныя, разумныя, жывуць у згодзе з навакольным светам. Вялікае значэнне яны надаюць ветлівасці, у меру гаманкія. Чуў, што ў Беларусі шмат вернікаў — у асноўным яны належаць да Рускай праваслаўнай царквы, хоць на паўночным захадзе краіны шмат каталікоў.
Калі шчаслівыя — смяюцца, выказваючы пагарду, не вельмі эмацыйныя. Выдатная традыцыя беларусаў — прапускаць даму наперад! Тут наогул часта дапамагаюць — напрыклад, тым, хто мае патрэбу, у выглядзе ільгот.
Цікава, што лічба 7 лічыцца шчаслівай — а таму ўсё роўна, у якой сітуацыі, але з сямёркай беларусы заўсёды радыя мець справу. Чаго не скажаш пра лічбу 13 — яна асацыюецца з катастрофай, бядой, вельмі жорсткая лічба.
Беларускія нацыяналісты аддаюць перавагу беламу і чырвонаму колерам — першы сімвалізуе чысціню, а другі — мужнасць, волю, ён натхняе (нацыянальны характар беларусаў наогул можна назваць гераічным). А вось жоўты колер не заўсёды вітаецца: жоўтыя ружы ў падарунак — табу.
Забабонаў сапраўды шмат: правая рука «важнейшая», чым левая, а чорны кот, які перабег дарогу, можа сапсаваць настрой на ўвесь дзень! І яшчэ мяне ўразіла, што беларусы ядуць зусім мала баклажанаў і грыбоў».
Га Цянь: «Перад Кабінетам міністраў да гэтага часу стаіць помнік Леніну, а дзеці ведаюць, хто гэта»
«Я прыехала ў Беларусь у студзені, таму першае, што здзівіла, гэта тэмпература, якая дасягала -20 °С. Халодныя зімы мяне ўражваюць да гэтага часу.
Уражвае, што беларускіх гарадах вельмі шмат дрэваў — у Кітаі яны заслоненая вышыннымі будынкамі. Архітэктура тут спецыфічная: незвычайна, што оперны тэатр — у самым цэнтры горада, затое новабудоўляў амаль няма. Перад Кабінетам міністраў да гэтага часу стаіць помнік Леніну — і ніхто яго не чапае. Захаваліся і вуліцы Маркса, Леніна, Энгельса — і нават маленькія дзеці ведаюць, хто гэта такія. Пры гэтым у гарадах ёсць шмат праваслаўных храмаў. Так, і ў Беларусі сапраўды добрыя дарогі!
Калі шпацыруеш па Мінску, то зважаеш на тое, што хоць людзі ў асноўным гавораць на рускай (у краіне дзве дзяржаўныя мовы), амаль усе надпісы — на беларускай.
Здзівіла, што ў пераліку на даляр у вашых крамах можна вельмі танна купіць смачныя прадукты. Мне асабліва да смаку прыйшоўся халодны боршч і страва «Фантазія» — з бульбы і мяса.
Прыемна ўразілі спакойныя паводзіны моладзі: вуха не рэжа брыдкаслоўе, гучныя крыкі, не даводзілася сустракаць (прынамсі, у цэнтры горада і днём) хлопцаў і дзяўчат, якія размахваюць піўнымі бутэлькамі».
Чжан Івэнь: «Беларусы зразумелі, што любіць сваю краіну — значыць перш за ўсё навесці парадак і чысціню»
«Хачу падзяліцца ўражаннямі пра Беларусь. Не хачу ўдавацца ў палітычныя і эканамічныя нетры, проста раскажу пра паўсядзённы досвед. Мінск — маляўнічы горад, адно з найпрыгажэйшых месцаў, месца з тысячагадовай гісторыяй. Калі я ўпершыню тут апынулася, мяне ўразіла яго чысціня — кветкавыя клумбы на вуліцах, чыстыя тратуары, мноства людзей, якія гулялі. Беларуская сталіца — не вельмі вялікі горад (з пункту гледжання кітайца), тут пражывае ўсяго 1,8 млн чалавек. Але ён вельмі цікавы і тут ёсць што паглядзець. Грамадскі транспарт працуе добра, але мне больш да душы пешыя прагулкі: люблю паглядзець помнікі, музеі, храмы, атрымаць асалоду ад відаў возера. Мне падабаецца цэнтр горада з яго тыповай «сталінскай» забудовай: гэта вядомыя дамы з аркамі, якія вядуць ва ўнутраныя двары, багата аздобленыя ляпнінай, і міленькія балкончыкі.
Шпацыруючы па сталіцы, любуючыся скверамі, вуліцамі, я пыталася ў беларускіх студэнтаў, якім чынам атрымалася так змяніць горад. Мне расказалі, што тут — і не толькі ў Мінску, але і па ўсёй краіне, — рэгулярна праводзяцца суботнікі. На іх выходзяць усе — і работнікі банкаў, і дзяржслужбоўцы, і прадаўцы, і настаўнікі, і школьнікі, і хатнія гаспадыні — прыбіраць вуліцы і двары. Беларусы, мабыць, даўно зразумелі, што калі народ любіць сваю краіну і хоча ёй ганарыцца, то трэба перш за ўсё навесці парадак і чысціню, беражліва і клапатліва ставіцца да родных месцаў. Тады і жыццё стане больш радасным».
