Так піша літоўская студэнтка Эгле Грабаўскайтэ пасля наведвання Беларусі.
Спачатку пра цыгарэты і іншыя рэчы
Выпраўляючыся ў іншую краіну, заўсёды спадзяешся знайсці
У Літве няма бярозавага соку. Ён смачны, толькі незразумела, што гэта за прадукт і як яго робяць. Таксама няма чыпсаў (і добра, што няма) са смакам крабаў і ікры. Мазі ад болю з пчаліным ядам.
У Літве ёсць, але ў Беларусі нашмат таннейшыя цыгарэты і алкаголь (толькі мясцовай вытворчасці, нават дрэнны імпартны алкаголь каштуе даражэй, чым у Літве), бензін.
У Літве штодзённасць, у Беларусі раскоша: літоўская касметыка, ганарліва расстаўленая на паліцах аптэкі сярод прадукцыі вядомых заходніх фірмаў.
Усюды ёсць, у Беларусі дорага: хм… астатняя частка тавараў. Можа, тут я перабольшваю, але звярнула ўвагу на мясныя прадукты. Кілаграм свінога фаршу каштаваў 22 літы! (Тым, каму гэта ні пра што не кажа: у Літве ён каштуе 14–16 літаў,
Пра ўніверсітэт
Я думала, расказваць з іроніяй ці не саромеючыся ліць слёзы… Іх сістэма навучання, мяне, студэнтку Універсітэта імя Вітаўтаса Вялікага, проста агаломшыла. Сістэма навучання ў літоўскіх вышэйшых школах засмучае, таму што студэнтаў заціскаюць у вузкія рамкі. Дарэчы, у гэтай краіне я ўжо была летам 2009 года і зразумела, што свабоды і выбару там мала — на жаль, шоку ад гэтага не стала менш. Калі тры гады таму мы былі ў Брэсцкім універсітэце, студэнты ўсталі, калі выкладчык зайшла ў аўдыторыю. Вельмі прыемна, што яны так паважаюць свайго выкладчыка, веру, што яна вельмі добры і кампетэнтны выкладчык, але… разумееце, што я маю на ўвазе.
Такім чынам, на сустрэчу з намі студэнты Гродзенскага ўніверсітэта прыйшлі па ўказанні, вялікая частка ведала толькі адну мову — рускую, другая частка — дзве мовы, рускую і беларускую. Гісторыю студэнты вывучаюць з адзінага для ўсёй краіны падручніка (а я часам скардзілася, што мог бы і ў нас
На жаль, даўжэй пагутарыць са студэнтамі
Пра работу
Афіцыйна сцвярджаецца, што ўзровень беспрацоўя ў Беларусі не дасягае і 2%, але падчас знаходжання там і без спецыяльных даследаванняў узнікае падазрэнне, што з іх працоўнымі месцамі нешта не так. Мноства людзей займаецца грамадскай працай, каб атрымаць дапамогу. Іх так шмат, што яны бяруцца за працу дзеля працы. У палях мы бачылі рабочых, якія фарбуюць бетонныя электрычныя слупы. У нас было некалькі версій: можа беларускія бабры грызуць бетон або слупы фарбуюцца, каб п’яны трактарыст на іх не наехаў, але гэтыя сцэнары не вельмі пераканаўчыя, у нас не хапіла фантазіі. Такім чынам, людзі проста натоўпамі мятуць, фарбуюць і ўсяляк упрыгожваюць горад. Надта ж увесь гэты вобраз нагадвае сцэну з «Лесу багоў», дзе зняволеныя пераносяць галіны з адной кучы ў іншую — праца вызваляе!
Лукашэнка, Лукашэнка, Лукашэнка!
Што я хацела гэтым сказаць? Папраўдзе кажучы, нічога, проста карыстаюся магчымасцю называць якія хачу імёны ў якім хачу кантэксце. Цягам гэтых трох дзён напаўжартам, напаўсур’ёзна мы імкнуліся не называць прозвішча Лукашэнкі — ён быў правадыр ці мой самы любімы, таму таемна спадзяюся, што ў Школу вядзьмарства (Hogvarts) ён не запрасіў мяне ад непаразумення — той, чыйго імені нельга называць. Калі сур’ёзна, было дзіўна бачыць разгубленыя твары людзей, якія турбаваліся або шукалі магчымасці ўнікнуць непрыемнай сітуацыі, калі мы, забыўшыся на правілы, пыталіся ў іх пра палітыку.
Замест высноваў
Я прывезла з Беларусі цяжкавытлумачальнае пачуццё. Я спрабавала апісаць яго часцінку, але адчуваю, што не атрымалася. Я адчула нявольную краіну і яе зняволеных грамадзян, спалоханых, у якіх маленькі выбар, з апушчанымі рукамі і немагчымасцю самавыявіцца.
