Pamiorła žančyna, u jakoj mnohija z vas kuplali «Našu Nivu» ŭ pierachodach la HUMu i kala vakzału. Da apošniaha tydnia svajho žyćcia jana praciahvała pradavać niezaležnyja vydańni. Nia tolki takija viadomyja, jak «NN» i «Narodnaja vola», ale i esteckija, jak «Partyzan».
Apošnija hady, pieraniosšy ciažki insult, jana niedačuvała, joj ciažka było havaryć, ale jana išła znoŭ i znoŭ z hazetami ŭ pierachody. Jana nie mahła brać pamnohu asobnikaŭ, nie mahła padniać. Brała torbačku, naciahvała buraje štučnaje futra, prychodziła da nas u Redakcyju. Nie mahła nacisnuć na kod damafona, hrukała ŭ šyby.
Jaje biaźlitasna haniali rabotniki orhanaŭ. Tolki ničoha nie mahli zrabić z starym čałaviekam.
U jaje mnoha chto kuplaŭ hazety. Mała chto viedaŭ, jak jaje zvali: Valancina Ciulenieva, dačka Vasila. Jana vyhadavała syna Artura Klinava i pakazała mnohim prykład dziejnaści.
Biełaruś nia stała Turkmienijaj, i Rasiejaj nia stała, bo byli takija, jak Ciulenieva, i jany nie siadzieli, a dziejničali. Dziakujučy im «Naša Niva» zrabiła biesprecedentnaje ŭ biełaruskaj historyi: užo paŭtara hodu razychodzicca, niahledziačy na zabaronu.
Jana pamiorła ŭ adzin dzień z Žanam Badryjaram, dekanstruktaram medyjnaje manipulacyi.
Kaliści ŭ hetym pierachodzie ŭstanie pomnik: babulka trymaje hazety. Heta budzie pomnik usim, chto zavajoŭvaje svabodu słova. Bieź jakoj ničoha nia moža stać.
Miesca Ciulenievaj nie pavinna zastacca pustym.
