частка доўгай серыі "Нашы Зёлкі", з якой мару зрабіць кнігу

цікава. дзякуй 🍀

Pamiataju hety kviat. Jaho šmat było ŭ łuhach.

Małymi chadzili z čyhunki da vioski piecham, bo śmiłavicki aŭtobus išoŭ liudzmi napchaty, da plieški, i nas by ŭ im padušyli.

Piecham, napramki, łuhami, 7 km. toj darohi, atrymlivałasia, alie išli doŭha, bo stolki ŭsiaho cikavaha sustrakałasia, nia bačanaha, novaha, i ja ŭvieś čas adstavaŭ, a ŭsim davodziłasia spyniacca i čakać mianie.

Heta jašče da škoły było, alie ja pamiataju... Žančyna niesła hetyja kvietki. U bieraściáncy jany byli vyhliadali, jak niby adzin žoŭty puchnaty hrudók. Jana ŭbačyła maju cikaŭnaść i skazała mnie, što heta kvietki, i što jany majuć nazvu "Ilviny zieŭ", i patłumačyła čamu, bo, maŭliaŭ, butončyk hetaj kvietki padobny da pysy ilva, jaki paziachaje...

Jon i sapraŭdy mieŭ toje padabienstva. A ŭ tym łuzie tych kvietak było cełaje mora.

Якая к чорту славянская багіня чаго-та там, аксціцесь. І не спецыяліст пачуе, што "Дзіванна" гэта прыстасавана ад "Дзіана", рымская багіня раслін і палявання. Ніякай старажытнасці, не выдумвайце.