Грошы, топ-мадэлі і абсурднасць капіталізму. Расказваем пра шведскі фільм, які перамог у Канах
Увечары 28 мая ў Канах узнагародзілі лепшыя карціны года па версіі журы кінафестывалю. «Залатую пальмавую галіну» атрымала стужка «Трыкутнік смутку» (Triangle of Sadness) шведскага рэжысёра Рубена Эстлунда. Расказваем, чым цікавая гэтая карціна.
Рубен Эстлунд ужо не ў першы раз атрымлівае галоўную ўзнагароду Кан. У мінулы раз кінематаграфісту ўручылі «Залатую пальмавую галіну» ў 2017 годзе за карціну «Квадрат» — сатырычную камедыю пра крадзеж у куратара шведскага музея сучаснага мастацтва.
«Трыкутнік смутку» — яшчэ адзін доказ таго, што ў Канах шануюць сатыру ад Эстлунда. Гэтую маштабную стужку швед прысвяціў свету ўплывовых і багатых людзей, звар’яцелых ад грошаў, забаў і ўласнай знешнасці.
У цэнтры гісторыі — пара топ-мадэляў, Карл і Яя, якія адпачываюць на раскошнай яхце ў кампаніі рускага алігарха з жонкай і каханкай, шведскага ІТ-магната, амерыканскага марксіста і брытанскага гандляра зброяй. Карабель спрабуюць захапіць піраты, а потым ён тоне, і вяршкі грамадства аказваюцца на бязлюдным востраве.
Экстрэмальныя ўмовы агаляюць абсурднасць капіталізму, улады і сацыяльнай няроўнасці. Толькі адзін чалавек з тых, што выратаваліся з яхты, ведае, як разводзіць вогнішча і лавіць рыбу, і гэта — былая прыбіральшчыца туалетаў. За такія карысныя навыкі Антонія (так клічуць жанчыну) адразу атрымлівае не толькі павышэнне да лідаркі былых багацеяў, але нават права распараджацца пакецікамі з салёнай саломкай.
Сакрэт таго, што ж такое «трыкутнік смутку», нам раскрываюць яшчэ ў пачатку карціны. Карл, спадарожнік і калега топ-мадэлі Яі (якая атрымлівае больш за яго, бо дзяўчына), праходзіць кастынг на здымкі ў рэкламе. Там яму прапануюць расслабіць «трыкутнік смутку» паміж бровамі. Але ж дзейнічае гэта не заўсёды: чым больш дарагі брэнд, тым больш сур’ёзным варта быць у рэкламе, усё залежыць ад запыту заказчыкаў.
«Трыкутнік смутку» цягнецца каля дзвюх з паловай гадзін, што даволі шмат для сатырычнай камедыі, але ж нуднай яе не назваць. Часткова гэта звязана з тым, што ў Эстлунда атрымалася дужа праніклівая сатыра, а часткова — з тым, што стужка ўсё-такі даволі цёплая па настроі. Шведскі рэжысёр не дае забыць, што якімі б абсурднымі ні былі сітуацыі, людзі ў іх застаюцца настолькі ж людзьмі, як і мы ўсе.
Інтэрнэт-крытыкі ў асноўным паставіліся да «Трыкутніка» добра. Напрыклад, на сайце агрэгатара рэцэнзій Rotten Tomatoes стужка мае 71% станоўчых аглядаў. Асноўная выснова на сайце гучыць так: «Трыкутніку смутку» не хапае вострых граняў ранейшых прац Эстлунда, але ў гэтага ўдару па непрыстойна багатых з адценнем чорнага гумару ёсць свае плюсы».
Што да больш вядомых кінаэкспертаў, то міма новага шэдэўра Эстлунда не прайшоў крытык Антон Долін. І вось яго ацэнка «Трыкутніка»: «Некаторыя фільмы немагчыма не прымяраць на сябе, нават калі вельмі не хочацца гэта рабіць. Здольнасць аўтара прымусіць гледача да гэтага — прыкмета сапраўднага мастацтва. Удвая каштоўна, калі мастацтва ў той жа час не напружвае свой «трыкутнік смутку» і адначасова весяліць, злуе і забаўляе».
Што за студэнтка Ульяна, з якой на балі вальсіраваў Лукашэнка?18
Каментары