Памёр Мікола Маляўка

• F

  05.04.2024

  адказаць

  Падабаецца4 Не падабаецца0

  Шкада. У мяне ёсць яго зборнік " Рушнiчок на крыжы".
  

  Купляў яшчэ ў 1994 альбо 1995м.

  Зачытваўся, таксама як і С. Панізьнікам, В. Шніпам.

  Было гэта ўсё вельмі непадобным на школьную праграму "белліта".
  
• Верш

  05.04.2024

  адказаць

  Падабаецца9 Не падабаецца0

  Мікола Маляўка (1941-2024)
  КАІНАВА ПЯЧАЦЬ
  
  Людзей не цаніла эпоха.
  І за жыццём у чарзе
  На Сталіна, як на бога,
  Маліліся каіны ўсе.
  
  Паклёпы страчылі спакойна,
  З трыбуны крычалі ўзахлёб -
  І ён дзяржаўнай рукою
  Благаслаўляўся, паклёп.
  
  Спявалі пра мір піянеры,
  А іх бацькі і дзяды
  Баяліся стуку ў дзверы,
  Як самай вялікай бяды.
  
  Віну выбівалі люта,
  І лёгка было суду:
  Не ўстануць з нябыту людзі,
  А значыць - канцы ў ваду.
  
  "Забойцы!" - клялі ахвяры.
  Пра гэта суддзі маўчаць,
  Ды праступае на твары
  Каінава пячаць.
  
  У сіле яно, пракляцце,
  І па сягонняшні дзень -
  І цяжка з такой пячаццю
  Схавацца ў мінулага цень.
  
  Баяцца каіны праўды.
  Згубіўшы душу не адну,
  Яны на Сталіна прагнуць
  Зваліць і сваю віну.
  
  
  Маўляў, і караў найболей,
  І пілаваў ён, уладар.
  А хто ўладару як богу,
  Ахвяры прыносіў у дар?
  
  Ці, можа, былі не рады,
  Калі ад бога ў Крамлі
  Атрымлівалі пасады,
  І званні, і медалі?
  
  Пра тое, за што ўзнагароды,
  Яны, вядома, маўчаць,
  Ды іх выкрывае заўсёды
  Каінава пячаць.
  
  Рэабілітаваны ахвяры,
  А ім - апраўдання няма:
  І смерць не сатрэ на твары
  Ганебнай пячаці-кляйма.
• Дзякуй

  05.04.2024

  адказаць

  Падабаецца3 Не падабаецца0

  Верш, вельмі актуальны верш у 2024м годзе.
• Верш

  05.04.2024

  адказаць

  Падабаецца6 Не падабаецца0

  Мікола Маляўка (1941-2024)
  РОДНАЯ МОВА - АДНА
  
  Бываюць мовы блізкія,
  А родная - адна.
  І над маёй калыскаю
  Схілялася яна.
  
  З матуляю за грэбляй
  У копы сена грэбла,
  Спявала - чуў здалёк:
  "Цячэ вада ў ярок..."
  
  І на жніве, бывала,
  Таксама запявала
  Пад музыку сярпа:
  "А ў полі вярба..."
  
  Пачуццяў не таіла
  І клікала-прасіла:
  "Ляці, ляці, мой мілы,
  Пазыч у птушкі крылы..."
  
  На чоўне веславала,
  Як пра сябе, бывала,
  У рэчанькі пытала:
  "Чаму ж ты не поўная,
  З беражком не роўная?..."
  
  Здаралася, і плакала,
  Ды не рабіла зла,
  Да гора абыякавай
  Ніколі не была.
  
  Аднак душа шчымела,
  Марнела з году ў год,
  Нібы асірацела,
  Нібы прапаў народ.
  
  Жыла адна ў запечку
  З паніклай галавой,
  Баялася, што свечку
  Паставяць ёй, жывой.
  
  Праз суд вялі за краты,
  Глуміліся з яе,
  Ды не забілі каты -
  Чужыя і свае.
  
  І выйшла ганарова
  З запечка, як з турмы,
  Каб з ёй, дзяржаўнай мовай,
  Народам сталі мы.
• Žvir

  05.04.2024

  адказаць

  Падабаецца0 Не падабаецца0

  Mikałajeŭščyna, heta ž i Jakub Kolas z Mikalajeŭščyny? Ci nie ? A na tych mohilkach i moj dziadzka pachavany. Mała bačylisia, zusim.