Замест Пакістана — Чавусы: беларуска, якая 2 гады адна падарожнічае па свеце, вырашыла пешшу прайсці палову Беларусі
Апошнія два гады беларуска Ганна Бяляева прысвяціла кругасветнаму падарожжу. Яна адна наведала ўжо 55 краін, але нарэшце вырашыла паглядзець родную Беларусь і пайшла пешшу з Мінску ў Чавусы. Усім, хто сумуе па беларускіх краявідах, глядзець абавязкова!
06.07.2024 / 14:29
Ганна Бяляева. Тут і далей фота з яе інстаграма
Пра свае прыгоды вандроўніца распавядае ў інстаграме. Крыху цікавай статыстыкі: яна ўжо паспела ажыццявіць кругасветнае падарожжа (адно цалкам, другое не скончыла), наведаць 5 кантынентаў, 55 краін, 179 гарадоў, 6 разоў перасекчы экватар. Прыкладна 700 кіламетраў Ганна прайшла пешшу і каля 5 тысяч кіламетраў праехала аўтастопам. Яна была на вышыні 6130 метраў над узроўнем мора. Мінімальная тэмпература, з якой сутыкнулася дзяўчына, — -34°C, максімальная — +42°C. А яшчэ яна пабывала ў 7 шпіталях і двойчы падчапіла ліхаманку.
У пачатку чэрвеня дзяўчына вярнулася з Занзібара. Яна пажартавала, што сябры рабілі стаўкі, ці не развернецца яна на мяжы і не з'едзе ці куды-небудзь на Паўночны полюс.
— Шчыра кажучы, пару тыдняў назад я выдаткавала некалькі гадзін, выглядаючы квіткі ў Пакістан. Палец застыў над танным пералётам, а я — на скрыжаванні выбару. Але пакістанаў у свеце шмат, іх жыцця не хопіць усё аб'ехаць. На мяжы я не развярнулася.
Ганна вырашыла, што нарэшце надышоў час вандраваць па айчыне. І вось чаму ў яе з’явіліся такія думкі.
— Неяк раз у прамерзлай Патагоніі, у месцы, якога нават няма на карце, я выйшла з машыны гаўча, каўбояў аргенцінскіх. Выйшла шукаць гасцініцу, хостэл, хоць нешта. У вёсцы з пяці вуліц, аслоў і коней нічога такога не было і я засталася ў мясцовай бабулі.
Пасля гэтага, піша Ганна, у яе жыцці было шмат і хат, і бабуляў, і месцаў, якіх няма на карце. Яна камунікавала з індзейцамі кечуа, рыбакамі Амазоніі, сектантамі Індыі, руандыйскімі пенсіянерамі.
— Я нядрэнна акунулася ў глыбіні самых розных куткоў нашай планеты. А зараз я ў Беларусі, у краіне, дзе нарадзілася і вырасла. І я амаль нічога не ведаю аб гэтым месцы.
Вось таму замест палёту ў Пакістан Ганна пайшла ў Чавусы — у бацькоўскі дом. Паўсюль на сваім шляху яна пакідала адзнакі — мілыя налепкі з вавёркамі, каб пазначыць маршрут.
Уся вандроўка даўжынёй 300 кіламетраў заняла 11 дзён. Максімальна за дзень яна пераадолела каля 70 кіламетраў пешшу.
Частавалася тым, што раілі мясцовыя. Напрыклад, у Смілавічах ёй паказалі знакамітую чабурэчную. Там Ганна пачула пра яшчэ адну мясцовую знакамітасць — бацюшку, які выганяе дэманаў. Зразумела, што ёй захацелася паразмаўляць з такім экспертам. Аднак аказалася, што да бацюшкі проста так не патрапіць — да яго запіс на некалькі месяцаў наперад.
Дарэчы, Ганна цікавіцца рознымі рэлігіямі і ў кожнай краіне імкнецца наведаць рэлігійная будовы. Яна размаўляе і са служкамі, і з прыхаджанамі. У Беларусі дзяўчына трапіла ў жаночы манастыр, дзе ёй дазволілі нават застацца на ноч.
— Я пасябравала там з адной сястрой, яна старэйшая за мяне гадоў на 40, але ў яе вачах я ўбачыла маладую дзяўчыну. Я расказала ёй пра вялікія мячэці, пра спальванне цел, пра тое, як рэлігіі падобныя ва ўсім свеце, як людзі падобныя, вернікі і няверуючыя. Яна падарыла мне кнігу, а на развітанне сказала, што хацела б зрабіць тое, што зрабіла я.
У адносна буйных гарадах Ганна начавала ў гасцініцах і атрымлівала асалоду ад аўтэнтычнага беларускага сэрвісу. А ў вёсках, дзе людзі больш адкрытыя, прасілася на начлег да мясцовых. Так яна начавала, напрыклад, у хаце траўніцы. Гэта сустрэча вельмі ўразіла Ганну:
— У Паліны на стале Біблія, Талстой і Дао дэ Цзін. У кутку з абразамі проста рай для этнографа. Паліна мне паказала п'явак, як паліць ладан і сушыць валошкі. Паліна праехала аўтастопам усю Еўропу, гаворыць на некалькіх мовах, аднаўляе дом бабулі, два гады таму сыходзіла ў манастыр. Паліна вучыць грэцкую. Паліна сядзіць са мной на канапе і п'е гарбату, а мне хочацца пасадзіць яе ў свой заплечнік і забраць з сабой.
У Магілёве сябры Ганны зрабілі ёй сюрпрыз. Яны замовілі рэкламу і на вялікім экране ў цэнтры горада дзяўчына пабачыла сваё фота з віншаваннямі: «Анюта, з прыездам!».
Скончылася вандроўка на філасофскай ноце:
— Апошняя раніца. Рукі дрыжаць так, як быццам сканчаецца не кругасветка, а маё жыццё. Збіраю заплечнік, развітваюся з гаспадаром, выходжу. 20 кіламетраў. Мама, тата бабуля, сабакі, кот Персік, рыбкі ў сажалцы і іншае. Кругасветка скончылася, а жыццё не. Калі Cogito, ergo sum, то ў мяне было «кругасветнічаю, значыць існую». Але вось на фатаграфіі, зробленай яшчэ ў маі на Кіліманджара, я ўсміхаюся і думаю, што гэта і ёсць завяршэнне. Для мяне тады пакарэнне і было канцом. Але вось вам добры напамін, што ніякага канца не бывае. Усе ж бачылі, колькі прыгод пасля Кіліманджара адбылося? А колькі яшчэ адбудзецца?
Дзе ў Беларусі зрабіць фоты ў лавандзе, як у Правансе? Поўны гайд па абласцях з актуальнымі цэнамі