«П****ец адбыўся». Вольга Кавалькова патлумачыла, чаму адышла ад палітыкі і царквы і як трансфармуе боль у любоў
Апошнія гады жыцця Вольгі Кавальковай — гэта суцэльнае даследаванне. Яна даследуе краіны — пажыла ў Польшчы і Іспаніі, цяпер спынілася ў Германіі. Яна выйшла з Беларускай хрысціянскай дэмакратыі і царквы, пакінуўшы месца толькі менеджарскай працы і юрыдычным кансультацыям. І — самае галоўнае — шчыльна занялася ментальным здароўем.
01.10.2024 / 14:36
«Што з вамі здарылася, Воля?» — пытаюцца ў яе ў інстаграме, дзе яна дзеліцца ўнутранымі пераменамі, часам у танцы, часам — публікуючы смелыя фотаздымкі і глыбокія думкі-разважанні. «П****ец адбыўся, прабачце. Адбыліся цяжкія падзеі, якія прывялі да трансфармацыі, але яна адбываецца праз боль», — шчыра прызнаецца Вольга.
«Я доўга не магла прызнацца сабе ў тым, што мне балюча»
Амаль усе беларусы пасля 2020 года жывуць з посттраўматычным стрэсавым разладам, лічыць Вольга. Проста адзін гэта прызнае, і спрабуе нешта рабіць, і іншы — не. У Вольгі акурат з’явілася жаданне разабрацца са сваім станам.
«У мяне досыць вялікая талерантнасць да болю і страху, да прыніжэння. Гэта ўсё, на чым будуецца сённяшняя палітыка, і складана знаходзіцца ў гэтым сектары, калі ты адчувальны. Таму я доўга не магла прызнацца сабе ў тым, што мне балюча. Што тое, што адбылося ў 2020-м — мой асабісты боль. А таксама іншых беларусаў — не толькі тых, хто з’ехаў, але і тых, хто застаўся. Гэта боль усёй Беларусі.
Плюс я зразумела: калі ў палітыцы ў нас так доўга не атрымліваецца жаданае, то штосьці мы, відаць, робім не так. І трэба разбірацца з сабой найперш, прыходзіць у нейкую іншую якасць сябе. Пасля прызнання таго, што мне балюча, пачаўся працэс трансфармацыі гэтай энергіі болю ў супрацьлеглую — любові».
Працэс працы над сабой для Вольгі не спыніўся па сёння. За тры гады яна пераспрабавала каля 25 розных інструментаў, працягвае тэрапію і медытацыі на сталай аснове.
«Была і групавая тэрапія, і персанальная, і коўчынгавыя практыкі, і шмат літаратуры, цібецкія чары, ёга-нідра… Асноўнае, што патрэбна дзеля зменаў незалежна ад гадоў, гэта жаданне».
«Сёння я не адношу сябе да ніводнай з сістэм і ідэалогій»
Вольга не толькі не ўдзельнічала ў апошніх выбарах у Каардынацыйную раду, яна выйшла з БХД і з хрысціянства, да гэтага 20 гадоў будучы ўцаркоўленай хрысціянкай.
«Сёння я не адношу сябе ні да адной з сістэм і ідэалогій. Я з удзячнасцю стаўлюся да таго часу, калі там была, але яны не адпавядаюць сённяшняй мне.
Я не знаходжуся ў тых сістэмах, якія мяне звужаюць і не даюць мне магчымасці пашырацца. Мая свядомасць большая, чым яны цяпер».
Прыводзячы канкрэтныя прыклады «вузкасці», Вольга адзначае, напрыклад, што ў палітыцы пераважвае мужчынская энергія.
«Калі ты прыходзіш у палітыку, трэба адпавядаць. Падаецца, ты не вытрымаеш там, калі не будзеш, як усе. Жаночая сіла душылася шмат гадоў, тыя ж інквізіцыі згадаем.
Тая магія, з якой жанчына можа трансфармаваць свет, заўжды мужчынамі душылася. Але сёння па сваіх зменах я адчуваю і разумею, што ў палітыцы можна па-іншаму. Можна ў лёгкасці, расслабленасці, з любоўю, без напружвання, без барацьбы».
Перазбіраючы сваю асобу, Вольга адкрыла, што цяпер для яе дэмакратыя сама па сабе — не каштоўнасць.
«Для мяне каштоўнасць — свабода. Так, у дэмакратыях яе больш, але пашыраць межы свабоды і паляпшаць сістэму можна і іншымі падыходамі. Адзін з такіх падыходаў, дзякуючы якому я дасягала вынікаў да 2020 года — гэта дыялог і выбудова адносін. Таксама для мяне каштоўнасць — адзінства, пра якое сёння шмат кажуць і якое я, мабыць, разумею па-іншаму. Для мяне гэта — павага да любога чалавека насупраць мяне, калі ты не дзеліш людзей, а разумееш каштоўнасць і ролю кожнага. А гэты крытэр часта не праходзяць і дэмакратычныя лідары ці людзі з гэтага асяроддзя, якія спрабуюць прынізіць чалавека.
Сама ідэя Каардынацыйнай рады ў 2020 годзе была класная, таму што трэба было аб’ядноўваць патэнцыял людзей. Але нам не хапае навыкаў камунікацыі, каб з павагай ставіцца да рознасці іншага чалавека. Шмат энергіі сыходзіла на даказванне, хто з нас лепшы, чые думкі ці стратэгіі лепшыя, на канкурэнцыю, якой, насамрэч, увогуле няма, бо няма поля для канкурэнцыі.
Вольга кажа, што ў яе карціне свету цяпер — усе саюзнікі адной гульні, толькі ролі ва ўсіх розныя. Нават да людзей, якія яе затрымлівалі і вывозілі з краіны, яна сёння ставіцца з павагай.
«Там, канечне, розныя людзі ёсць. І я бачу колькі рэпартажаў, колькі бруду выліваецца ў тым ліку на мяне асабіста. Але пры гэтым я разумею колькасць болю і іншых пачуццяў, чаму яны гэта робяць. Не можа так сябе паводзіць чалавек, які любіць сябе, жыццё і свет. Мы самі падзяляем: напрыклад, Лукашэнка ці іншы чалавек — вораг. Але толькі калі мы будзем разважаць, што перад намі такія ж людзі, проста са сваёй роллю, можна будзе нешта змяніць».
«Калі ў кагосьці ёсць негатоўнасць бачыць мяне ў новым праяўленні, трэба задумацца, ці не ўласны гэта страх»
Сваёй новай энергіяй Вольга ў тым ліку дзеліцца ў інстаграме, публікуючы сябе ў танцы ці ў досыць адкрытых, на думку некаторых падпісантаў, луках. Яна прызнаецца, што ўвагі ад мужчын, кампліментаў апошнім часам стала больш. Як і ад жанчын, для якіх яна стала прыкладам разняволенасці.
«Мы настолькі ўсе абмежаваныя сістэмай, царквой, што праяўляцца, канечне, можа быць страшна. Страшна выходзіць з нейкіх роляў, у якіх людзі прызвычаіліся цябе бачыць. Але мне цесна выключна ў ролі палітыка. І калі ў кагосьці ёсць негатоўнасць бачыць мяне ў новым праяўленні, трэба задумацца, ці не ўласны гэта страх.
Усё, што вы бачыце і адчуваеце — гэта пра вас. Што ў вас са сваёй сэксуальнасцю? Заўжды задавайце пытанні сабе ў такіх сітуацыях. Раней я злавалася, калі мяне хтосьці трыгерыў, а цяпер радуюся — значыць, я магу ўзяць нешта ў гэтага чалавека. Успрымайце, што кожны чалавек для вас — коўч і настаўнік, дзякуючы якому вы можаце вырасці, калі ў вас няма магчымасці пайсці да сапраўднага коўча.
«Мой фокус цяпер у тым, каб пабудаваць супольнасць, у аснове якой будзе павага да іншага чалавека»
Вяртання ў палітыку Вольга не выключае, але канкрэтныя пасады для яе больш не самамэта.
«Я з 12 гадоў марыла быць прэзідэнткай, але цяпер разумею, што любая пасада — проста форма для таго, каб несці каштоўнасці. Але я магу несці свае каштоўнасці і праз іншыя формы.
Мой фокус цяпер у тым, каб самой пабудаваць такую сістэму, супольнасць, у аснове якой будзе павага да іншага чалавека, негвалтоўная камунікацыя, адсутнасць канкурэнцыі, дзе кожны будзе бачыць сваю і вартасць іншага. Пачынаецца гэтая пабудова з людзьмі, з якімі я працую — сябрамі, калегамі з высокім узроўнем асэнсаванасці. І потым гэта можна будзе маштабаваць, бо нельга пабудаваць супервялікую эфектыўную сістэму, калі яна спачатку не спрацуе на пяць чалавек».
Што гэта будзе ў выніку — партыя імя Кавальковай ці проста эксперымент, суразмоўца пакуль не раскрывае. Але яна гатовая дзяліцца сваімі ведамі з палітыкамі і проста ўсімі зацікаўленымі ў наладжванні камунікацыі ў сваім асяроддзі, калі ў іх будзе такі запыт.
«У мяне ёсць скіл — паляпшаць любую сістэму, у якой я знаходжуся. Але гэта двухбаковы працэс. Выратоўваць кагосьці без запыту — у мяне ўжо няма такога жадання. Толькі калі я пабачу, што чалавек хоча гэта ўзяць, калі ён бачыць у гэтым каштоўнасць».
«Прапаноўваць перамовы павінны людзі са зразумелым мандатам. Узроўню Наталлі Пяткевіч, напрыклад»
Дзяліцца сваім досведам дзеля будучыні Беларусі Вольга гатовая не толькі з дэмакратычнымі сіламі, але і з чыноўнікамі знутры краіны.
«Таму боку таксама не хапае навыкаў камунікацыі. Са мной былі розныя спробы, так сказаць, перамоваў. Маўляў, Вольга, вяртайцеся, усё вырашальна, не перажывайце, што ў вас прысуд. Але ў такіх перамовах мне зноў важная павага і роўнасць.
Як чалавек, датычны да падзей 2020 года, я бяру адказнасць за тое, што адбылося ў Беларусі і за вынік, які мы на сёння маем, і гатова дапамагчы выправіць гэту сітуацыю. Але тут важна, каб другі бок таксама ўзяў на сябе такую адказнасць. Ну, а па-другое — прапаноўваць перамовы павінны людзі са зразумелым мандатам. Узроўню Наталлі Пяткевіч, напрыклад. Тады я буду разумець, што сапраўды ёсць жаданне вырашыць сітуацыю, без эскалацыі. Гатовая нават прыехаць у Беларусь і размаўляць».