У Нью-Ёрку прэзентавалі чарговы нумар альманаха «Беларус», гэтым разам самы рэкордны па аб'ёме і аўтарах
13 снежня ў грамадскай зале сабора св. Кірылы Тураўскага ў Брукліне (Нью-Ёрк) адбылася прэзентацыя новага, ужо дзевятнаццатага, выпуску літаратурнага альманаха беларускіх пісьменнікаў замежжа «Беларус».
Тут і далей фоты Наталлі Гардзіенка
Сёлетні выпуск атрымаўся, здаецца, рэкордным па колькасці аўтараў і аб’ёме. У прэзэнтацыі бралі ўдзел 8 з 27 аўтараў гэтага выдання, піша даследчыца беларускай эміграцыі Наталля Гардзіенка.
Адзін з іх — Сяржук Сокалаў-Воюш — быў вядоўцам імпрэзы. Іншы — Віктар Едзіновіч — згадваў пра малавядомыя старонкі Другой сусветнай.
Віталь Зайка і Сяржук Сокалаў-Воюш
Віталь Зайка рэпрэзентаваў сямейную гісторыю з адным вельмі цікавым вобразам, які запомніўся найболей, — тая частка цвіка, якая ў сцяне, і на якой фактычна ўсё трымаецца.
Пры канцы прэзентацыі з гэтай часткай цвіка Ганна Шарко параўнала выдаўца самога альманаха Марата Клакоцкага, на якім сапраўды трымаецца цягам ужо амаль двух дзесяцігоддзяў «Беларус».
Таццяна Заміроўская казала пра пусты Менск пачатку нулявых, а таксама сфармулявала назву адметнай з'явы эміграцыйнага жыцця апошніх гадоў — калі выгнанцы не могуць развітацца ў рэальнасьці са сваякамі ці сябрамі, што паміраюць у Беларусі, а могуць гэта рабіць ці праз віртуальны ўдзел у памінальных сустрэчах, ці праз зробленыя на пахаваннях фотарэпартажы. Вось гэткія «лічбавыя пахаванні» — адзнака нашага часу, пра якую складана не думаць.
Зянон Пазняк і Сяржук Сокалаў-Воюш
Зянон Пазняк прадставіў дзве п’есы для дзяцей розных узростаў, якія могуць быць пастаўленыя нават у школьных тэатрах.
Ягоны аднафамілец Алекс Пазняк у сваіх апавяданнях уздымаў адвечныя, але й такія актуальныя пасля 2020 года пытанні ці магчыма й варта адказваць злом на зло, як рэагаваць на гвалт.
Галіна Пазняк прэзентавала свае ўспаміны пра падзеі ў Менску ў канцы 1980‑х — першай палове 1990-х, а таксама пра жыццё ў эміграцыі ў Польшчы і ЗША.
Яшчэ адны ўспаміны традыцыйна апублікавала ў альманаху Валянціна Якімовіч. Яны прысвечаныя Алесю Пушкіну і таксама датычаць жыцця ў Менску ў 1990-х.
Сяржук Сокалаў-Воюш, Марат Клакоцкі і Ганна Шарко
На прэзэнтацыі былі цікавыя размовы, пра неабходнасьць ушанавання сучасных герояў, пра незнішчальнасць беларусаў, пра рэвалюцыі і мірны пратэст і іншае. У часе імпрэзы адбылося таксама адкрыццё дзвюх выстаў: фатаграфій, зробленых Зянонам Пазняком, і карцін Валянціны Якімовіч.