Teatar małych scenaŭ

Teatar małych scenaŭ

U mienskich teatrach prajšli apošnija ŭ hetym sezonie premjery. Biełaruski teatar, ci nie apošniaje «zapatrabavanaje šyrokaj publikaj» mastactva, u apošnija časy ŭparta išoŭ darohaj krytyki hramadzkaj rečaisnaści. Naša ambitnaja maryjanetka stała hałoŭnym persanažam jak lalečnych, tak i nia lalečnych scenaŭ. Bieź jaje charaktarnaha vobrazu abyšlisia chiba što ŭ Biełaruskim balecie — mo tamu, što za 5 hod prezydenctva Łukašenka tolki tam i byvaŭ. Nie teatrał jon, a kułačny bajec. A było b što jamu pabačyć. «Volnaja scena» ihrała «Ŭźlot Artura Ŭi...», pakul jaho nie spynili źvierchu, dzieciam u CIUHu nasuprać prezydencyi pakazvali «Ščaślivych žabrakoŭ» pad samymi siońniašnimi ściahami, brandmajor-sami-znajecie-chto pužaŭ hierojaŭ «Łysaj śpiavački» na Małoj scenie Kupałaŭskaha, navat u kandovym Ruskim Łucenka pastaviŭ «Raskidanaje hniazdo», jakoje publika pryniała na «Žyvie Biełaruś». Pry hetym teatry isnujuć na dziaržaŭnyja hrošy. I tamu lohka zavalvajucca znakavyja prajekty, jakim mahła b stać, naprykład, pastanoŭka Pinihinym «Narodnaha albomu». I z-za pośniaha kazionnaha pansijonu jeduć za miažu lepšyja (i charašejšyja).

Jasnaja reč, źjavaŭ kštałtu polskich vandroŭnych teatraŭ abo vuhorskich teatraŭ na kvatery 70—80-ch hadoŭ u Biełarusi niama. Našy kamedyjanty vykarystoŭvajuć ezopavu teatralnuju movu — bałazie z-za miakkaści režymu možna amal nie chavacca, — i redka dośvied teatralnaha supracivu Siaredniaj Eŭropy.

Što ciapier chočuć pakazać nam teatry? Aktualii tam jość, ale ci jość klasyčnaja vielič, hodnaja klasyčnaj epochi, jakuju my pieražyvajem? Ci jość pastanoŭki, roŭnyja pa svajoj vartaści toj klasyčnaj paezii abo rok-muzycy, jakija stvarajucca tut i ciapier? Tam jość sentymentalnaść kštałtu pieśni Aznavura «Bahiema» pry kancy spektaklu Małoha teatru «Art», ale ci jość tam pačućcio? Zataiŭšy ŭ sercy tuhu pa TEATRY, «našaniŭcy» vypravilisia ŭ teatry małych formaŭ i małych hrošaj.