* * *
Niachaj šalejuć henyja, a ja…
A ja ščaślivy tym, što stolki maju
Nadziejnych, viernych, lubych mnie siabroŭ.
Ščaślivy tym, što ćviorda
Nie, nie daduć jany zahinuć kraju,
Dzie ad viakoŭ pulsuje naša kroŭ,
Kroŭ našaj Pamiaci, kroŭ Rodnych Słoŭ!
Budźma, kim jość!
«Stańma, jak niemcy! Abo — jak anhlijcy!
Nu heta ž tak prosta:
Źjeździ, pabač — i ich duch i vieru prymi!»
Heta — naiŭnaść. Nie staniem paviek.
Dyj navošta?
Budźma, kim jość my —
Kryvickaha rodu ludźmi!
Apošniaja strafa z adnoj nienapisanaj bałady
Tady i nanios mnie siabar moj ranu.
Takuju ranu, što dumaŭ: nie ŭstanu.
Vyžyŭ. I cyŭkaju ścichu. Adnak
Hladžu na žyćcio ŭžo inakš, inakš…
Što heta, Boža?
Što heta, Boža? Niaŭžo nievylečnaja naraść
Hubić ich dušy i sercy, biazhłuździć hałovy?
Heta ŭžo nie abyjakavaść, heta — nianaviść
Da najśviatoj sa śviatyniaŭ — da rodnaje movy.
Nu, hałoŭnaje…
Oj, jak usie navučylisia ŭ nas havaryć!
Jak krasamoŭna, jak hładka, jak
Nu, a hałoŭnaje: inšy hałovy duryć
Moža hadzinami — i anikomu nie sumna!
Na temu: baćki i dzieci
Na kamunistaŭ jadavitaj śliny
Jon nie škaduje. Navat kali chtoś
Maralnaściu da toj naležaŭ płyni,
Jakuju zasnavaŭ Isus Chrystos.
Pakolki kamunistam byŭ i rodny
Jahony tatka, dyk cikava znać:
Ci chodzić jon, ad jerasi svabodny,
Na baćkavu mahiłu paplavać?
«Vo kab ciabie!..»
«Vo kab ciabie!..» Heta ja tak na Muzu svarusia.
Štoś bastavać pačała. Na čaćviorty radok,
Jak na čaćviorty pavierch bieź lifta, uźbiarusia —
I adčuvaju: usio! Dalej ni na krok!
Jak viernik u chram
Vierš nie pavinien być jak niejki chłam.
Radkoŭ
Ja ŭ vierš chaču zachodzić, jak u chram —
Jak viernik u kaścioł abo ŭ carkvu.
