Nieviadoma, jakuju z daroh daviadziecca prajsci i prajechać.
Nieviadoma, jakaja
Ale viedaju, što nie čakaju, nie prahnu basiackaj uciechi,
A čakaju siabroŭskaj sustrečy, schavanaje za niebakrajem.
Nie patrebna sustreča z aniołam, tym bolej, prarokam.
Nie patrebna padtrymka ad mocnych, tym bolej, vialikich.
Na siabie spadziajusia i vieru piasčanym daroham.
Spadziajusia na siabra, jakoha niamožna paklikać.
Niepatrebnaje ŭčora, nazaŭtra patrebnym zdajecca;
Nieabchodnaje siońnia hublaje svoj košt nieŭzabavie;
Tak bukiety śviatočnyja pieratvarajucca ŭ śmiećcie;
A nasieńnie čakaje ŭ ziamli, spadziajecca na travień.
Jość daroha, niama ŭ toj darohi kanca i pačatku;
Moža, jość, tolki ja ich nikoli nie viedaŭ, nie bačyŭ.
Ja idu, kab daroha praściejšaj zdavałasia bratu;
Nad pucinaju rohat kryžujecca ź jenkam i płačam.
Nierazumna isci i nie bačyć choć niejkaje mety;
A ci varta isci da śviatła nie svajho, a čužoha?
Moža, kamieniem lepiej lažać na ziamli zapavietnaj?
Peŭna, lepiej, dy nie adpuskaje ciažkaja daroha.
* * *
Prykładna 25 hadoŭ tamu ŭtvaryłasia litaraturnaja supołka «Tutejšyja» — jarkaja plejada na niebie biełaruskaha mastactva. Sioleta my budziem čas ad času pieradrukoŭvać tvory «Tutejšych» u našaniŭskaj rubrycy «Litaratara». Siońnia adkryvajem cykł vieršam Adama Hłobusa. U zborniku «Tutejšyja» jon byŭ apublikavany pad nazvaj «Razvahi».
