Džo Kokier i Žaleznaja zasłona: słavuty śpiavak daŭ kancert u Minsku

 

Džo Kokieru 69 hadoŭ, i ŭzrost patrochu biare svajo — nie tak žorstka, jak u niekatorych jahonych kaleh pa cechu, adnak zaŭvažna.

Jon nie źviartajecca da publiki, aproč standartnaha: «Hello, Minsk! God bless you», padčas pieśni moža dva razy prykłaścisia da butelki (ciapier užo ź minierałkaj) i sychodzić adrazu paśla bisu.

Minski kancert Kokiera prajšoŭ u miežach tura ŭ padtrymku alboma Fire It Up — składana skazać jakoha pa liku, u płanie albomaŭ Kokier zaŭždy byŭ nadzvyčaj pładavitym.

U Minsk-Arenie nie było tancpoła, zamiest jakoha stajali kresły, bolšaści publiki, varta skazać jano było i niepatrebna — u krainach byłoha SSSR (za vyklučeńniem chiba što krain Bałtyi) Džo Kokier prachodzić pa razradzie «muzyka dla tych, kamu za sorak».

Nasamreč, heta nie tak.

Sapraŭdny praletaryj z Šefiłda, jaki ŭ pačatku 60-ch vyrašyŭ, što dabjecca paośpiechu jak śpiavak, dzieviać hadoŭ ledź nie siakieraj rubiŭ sabie darohu na scenu.

I ŭ vyniku jahonaje vykanańnie bitłoŭskaj With a Little Help from My Friends strasianuła lehiendarny Vudstok, i Džo Kokier staŭ novaj zorkaj, na albomach jakoha hrali ludzi kštałtu Džymi Pejdža. Pik karjery Kokiera pryjšoŭsia na pačatak — 1970-ch, manstruozny tur Mad Dogs & Englishmen, dzie ŭ skład kamandy ŭvachodziła ledź nie sorak čałaviek, padaryŭ śvietu raskošny kancertny albom, a Kokieru — słavu kancertnaha vykanaŭcy.

Tak, nasamreč, jakim by blakłym nie byŭ vyšejuzhadany novy Fire it Up, na scenie pieśni ź jaho hučać zusim pa-inšamu:

You Don't Need a Million Dollars ci zahałoŭnaja pieśnia hučyć nie jak treci i čaćviorty (ci piaty i šosty) trek z novaha alboma, nieabaviazkovy dla prasłuchoŭvańnia, a jak novy kancertny chit — pieršy dalikatny akustyčny, druhi fankavy i bajavy.

Čamu ž na kancertach Kokiera niama taho samaha tancpoła — prosta ŭ našyja krainy jon pryjšoŭ užo chrypłym,

prypapsavanym kałabkom, ź pieśniami, kštałtu You Can Leave Your Hat On, N'oubliez Jamais i inšymi, jakija zasieli na radyjo-kropkach byłoha SSSR.

Publika ažyviłasia na vyšejuzhadanych pieśniach — kali pierkusianist uziaŭsia za akardyjon i zavioŭ N'oubliez Jamais, stała zrazumieła čaho chočuć minčanie.

A pad urahannuju You Can Leave Your Hat on Rendzi Ńjumana zała pačała tančyć. Praŭda, nie padymajučysia z kresłaŭ. Adnak kali Kokier zavioŭ hałoŭny svoj chit — tuju samuju bitłoŭskuju pieśniu pra dapamohu ad siabroŭ, reakcyja była zusim inšaj — takija pieśni nie mahli kaliści prasačycca praz Žaleznuju zasłonu.

Na bis Kokier vykanaŭ standart Cry me a River. I vykanaŭ jaho mienavita tak, jak rabiŭ heta padčas svajho lehiendarnaha tura «Šalonych psoŭ i anhličan», adnak i heta acanili daloka nie ŭsie.

Bačna, što Kokieru chočacca być samim saboj hadoŭ heta sorak tamu, i treba addać jamu naležnaje, svoj kavałačak atmaśfiery pačatku 70-ch jon da Minska davioz. A heta, paŭtarusia, atrymlivajecca daloka nie va ŭsich.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0