«Byŭ by biełarusam, pisaŭ by pa-rusku! Jak Puškin»,
— rasiejski piśmieńnik Mikałaj Dabralubaŭ paprakaje Adama Mickieviča. Što Mickievič adkazaŭ? Čytajcie ŭ fantasmaharyčnym apaviadańni Uładzimira Niaklajeva «Bary-bery».
Apaviadańnie, miž inšym, datujecca sakavikom 2011. U hety čas piśmieńnik znachodziŭsia pad chatnim aryštam — u jahonaj kvatery dzień i noč znachodzilisia słužbisty. A Niaklajeŭ nie «zaviazvaŭ» ź litaraturaj.
«Kali ŭ siamji naradžajecca chłopčyk, baćki prosta abaviazanyja zrabić usio mažlivaje, kab jon nikoli nie staŭ paetam»,
— piša Uładzisłaŭ Achromienka ŭ svaich «Muzach i śvińniach». Jak aŭtar raźviŭ svajo śćvierdžańnie, čytajcie ŭ časopisie.
Paezija ŭ novym numary pradstaŭlena tvorami Vasila i Anatola Debišaŭ, Iryny Bielskaj. Publikujucca saniety Fiodara Jastraba, jaki viadomy najpierš jak mastak. Pisać vieršy jon pačaŭ tolki letaś.
Viera Burłak publikuje nizku vieršaŭ «Abłoki».
Uzdym u abłoki tak ci hetak
Vybaŭlaje z abłohi mabilnych sietak.
I ruki ŭ rešcie rešt volnyja ad sumak,
I pobač abłoki ŭ formie nieakreślenych dumak.
Abłoki, abłoki, abłoki.
Abłoki-mify,
Abłoki-cmoki...
U pierakładzie Maksa Ščura drukujecca paema «Snarkałovy» Ljuisa Kerała.
Aleś Bialacki piša pra Dziady ŭ 1988-m — pieršy masavy mitynh u Biełarusi. Dźmitryj Paŭłaviec — pra Ściapana Niekraševiča, 130-hodździe jakoha adznačajecca sioletie.
