U sieradu 26 vieraśnia pieršuju imšu ŭ Katedry paśla pryznačeńnia biskupam Mienska-Mahiloŭskim pravioŭ Tadevuš Kandrusievič. Na słužbu pryjšło šmat ludziej, mnoha kamu nie chapiła siadziačych miescaŭ i jany vymušanyja byli stajać u prachodach. Heta adrazu adznačyŭ u svajoj nievialikaj pramovie biskup Antoni Dziemjanka, jaki paśla pieradaŭ słova novamu kiraŭniku Mienska-Mahiloŭskaj archidyjacezii.
Mitrapalit Tadevuš Kandrusievič pačaŭ svoj vystup z padziaki Antoniju Dziamjanku, ludziam, jakija pryjšli ŭ kaścioł, viernikam. Paprasiŭ prysutnych malicca za jaho. Kandrusievič uspomniŭ svaju apošniuju imšu ŭ Miensku ŭ jakaści biskupu, u 1992 hodzie. Tady słužba prachodziła na trecim paviersie Katedry. Kandrusievič adznačyŭ vialikaje raźvićcio biełaruskaha Kaściołu za hetyja hady.
Byŭ začytany ŭryvak z Evanhiella ad Śviatoha Łuki, u jakim Chrystos kazaŭ svaim vučniam, kab jany išli ŭ śviet nieści Słova Božaje. Na hetuju temu i była kazań Tadevuša Kandrusieviča. Jon adznačyŭ, što najvažniejšaj zadačaj katalickaha Kaściołu i na siońniašni dzień zastajecca prapaviedavańnie słova Božaha ludziam.
«Siońnia tolki lanivy nia maje doma Biblii ci jakoj-niebudź inšaj relihijnaj knihi. Heta vielmi adroźnivajecca ad časoŭ hanieńnia viery, kali znajści relihijnaje vydańnie było vielmi ciažka. Ja pamiataju, jak u 1989 hodzie ŭ śniežni ja pieršy raz jak śviatar trapiŭ u Polšču. Tam ja nakuplaŭ šmat roznych knižak, kolki moh paciahnuć, a ja čałaviek niesłaby. Ale na mytni mnie skazali, što ja mahu pravieści tolki dźvie knižki. Siońnia važna toje, chto niasie hetaje Słova. U adnoj sa svaich knih Papa Benedykt XVI raskazaŭ historyju pra viaskovy cyrk. Tam prachodziła vystupleńnie i niečakana cyrk zahareŭsia, u hety momant na scenu musiŭ vyjści kłoŭn. Načalnik cyrku pačaŭ kryčać na jaho, kab toj bieh ratavać viosku. I kłoŭn sapraŭdy prybieh na centralny plac miastečka i pačaŭ kryčać, što cyrk haryć, a niejki čas połymia pierakiniecca i na vašu viosku. Treba ratavacca. Ludzi, hledziačy na jaho tolki śmiajalisia i kazali, jaki jon dobry aktor, jak vydatna jon hraje. Urešcie rešt zhareŭ i cyrk, i vioska. Pierad nami siońnia staić pytańnie, chto pavinien nam nieści Słova Božaje: śviatar ci kłoŭn? Ad hetaha budzie zaležyć našaja budučynia. Źmianiajecca ŭsie na śviecie, ale nie źmianiajucca maralnyja kaštoŭnaści, jaki pakinuŭ nam Pan. Nia tolki ja, biskup Antoni, śviatary ci pasłušniki musiać nieści Słova Božaje ludziam. Heta musim rabić usie my, bo nie paŭsiul jość śviatar, ale ludzi jość paŭsiul. Ja ŭžo kazaŭ, što siońnia Bibliju moža mieć kožny, ale ci kožny ź ich žyvie pa jaje zakonach, ci kožny pravilna ich razumieje. My musim imknucca pabudavać Karaleŭstva Božaje na ziamli, niesučy Słova Jahonaje», – kazaŭ u padčas imšy Tadevuš Kandrusievič.
Naprykancy słužby Kandrusievič jašče raz uziaŭ słova, u jakim adznačyŭ, što ad hetaha dnia mienska-mahiloŭski kaścioł pačynaje “novaje žyćcio”. Mitrapalit skazaŭ, što zaŭtra budzie pryniataje rašeńnie, kali jon aficyjna zojmie pasadu biskupa. Zaŭtra ž Kandrusievič źjaždžaje ŭ Kalininhrad, a adtul u Sankt-Pieciarburh. Kančatkova ŭ Biełaruś jon vierniecca tolki ŭ pačatku listapada.
