Ksienija Sabčak padaryła Łukašenku knihu «Vosień patryjarcha». Łukašenka pryznaŭsia, što nie čytaŭ nivodnaj knihi Habryela Harsii Markiesa.
Sabčak nahadała epizod ramana, kali dyktatar vyrašyŭ zładzić svajo pachavańnie, kab daviedacca, jak ludzi staviacca da jaho nasamreč. Sabčak spytałasia, jak by Łukašenka chacieŭ być pachavany.
«Ja ŭsio bolš schilajusia da taho, kab mianie pachavali ŭ rodnaj vioscy. Mnie ŭ vioscy spakajniej.
Małodšamu synu ŭ vioscy taksama padabajecca. My biarom kosy, hrabli. Kosim siena, sušym. Sadžajem hradki. Pasadzili bulbu, morkvu. Chutka pajedu, pahladžu jak jano tam.
Ja nie mahu nie vystavić svajoj kandydatury na vybarach, a raptam paśla mianie niešta abvalicca.
Ja nie liču, što «źmianialnaść ułady» — heta takaja ikona, na jakuju pavinny ŭsie malicca.
Duraść kazać, što haduju niejkaha pierajemnika. Čałaviek sam pavinien padniacca. Ja budu samym ščaślivym, kali pryjdzie taki čałaviek. Ja nie ŭčapiŭsia za ŭładu», — skazaŭ Łukašenka.
