Złosny i chrypły ad abureńnia hołas čujecca ŭ trubcy. Zvonić namieśnica dekana pa idealohii. «Terminova da mianie»…
Jak akazałasia, zvonić ad čaćviarha. Chto b moh padumać, za adkryćcio vystavy «Słavutyja asoby» i sustreču z Arłovym… Sama Hanna Viktaraŭna była na sustrečy. Aktyŭna ŭdzielničała, zadavała pytańni piśmieńniku. Arłoŭ, raźniavoleny, raskazvaŭ pra žyćcio. Pra savieckija časy. Na zaviaršeńnie padaravaŭ biblijatecy svaju knižku — «Imiony svabody». Heta j raźjušyła administracyju. Napeŭna, hety chod Arłova nia ŭpisvaŭsia ŭ dziaržaŭnuju idealohiju…
Mnie i Asi było pradjaŭlena abvinavačvańnie. Nam inkryminavałasia padstava. Maŭlaŭ, my nie padali scenar na praviadzieńnie sustrečy z Arłovym. Tym samym padstavili kiraŭnictva. Jak u tym filmie (Urok biełaruskaj movy), «na vsio nado razriešienije»… ja nazvaŭ heta farmalnaściu i paprsiŭ nas na pieršy raz prabačyć. Kiraŭnictva nie zrazumieła kampramisu, i skazała, što rasčaravałasia ŭ nas. Vachvachvach.
Budučy studentam jašče pieršahu kursu, ja pasprabavaŭ ažyvić na fakultecie biełaruskaść. Mnie na słovach byli dadzienyja ŭsie karty ŭ ruki. Maŭlaŭ, što tam u svaich bnfach robiš, rabi na fakultecie. Kali my pačali rabić niešta na fakultecie, nam nie skazali, ale dali zrazumieć: «Dzietki darahija, a pajšli b vy svaimi inicyjatyvami ŭ les…»
Ciapier ja im nia vieru. Ich słovy razychodziacca sa spravami.
koziel
