Filip Čmyr nienavidzić biełaruskuju movu i zachaplajecca hukami barabana ci bubna. Dla takoha muzyki bolej było b asałody i radaści dzie-niebudź u Afrycy, a nie ŭ Biełarusi. Tam šmat bubnieńnia, možna dosyć nasłuchacca, a tut jon vyskačyŭ jak Pilip z kanapiel, jak naša prymaŭka kaža. Vidać, ad bubna jamu słych paškodžany, dziela hetaha jon biełaruskaj movy hučańnia i miłahučnaści nie vyčuvaje. Treba dziejsna pasłuchać biełaruskuju sercam, dušoju, tady nianaviść zhinie zusim. Ja radžu Filipu słuchać inšuju muzyku, zamiž bubna słuchać skrypku, hitaru, cymbały i navat pijana. Bubna huki niervy razdražniajuć u bolšaści ludziej, dy da taho ahłušalny huk robić hłuchavatymi ludziej.
Chaj spadar Filip Čmyr naviedaje Anhliju, Niamieččynu i pasłuchaje, jak hetyja ludzi vymaŭlajuć słovy. Jon pryjdzie da razumieńnia, što im hetyja huki padabajucca. Chaj jon pasłuchaje, jak jany kožnuju litaru vymaŭlajuć, jany alfabet u škole piajuć jak pieśniu.
Kožnaja mova maje svaje plusy i minusy. Mahčyma, Filip Čmyr maje na ŭvazie biełaruskuju razmoŭnuju movu z rehijonaŭ. Ale biełaruskaja mova biełaruskich kłasikaŭ Janki Kupały, Jakuba Kołasa i ŭsich biełaruskich piśmieńnikaŭ jość na vysokim uzroŭni.
Mnie vyhladaje, Filip adnosicca da biełaruskaj movy, jak rasiejski car da rasiejskaj pieśni: jon zaznačyŭ, što pieśnia cyhanskaja jamu bolej daspadoby, čym ruskaja. Dyk što, car rasijski moh tak skazać ab rasiejskaj pieśni? Ja skazaŭ by — nie. Choć jon i car, ale svajoj pieśni jon daŭ panižeńnie, a pavysiŭ cyhan.
U ZŠA ja staŭlusia da ludziej i ich movy z pavahaj, nie abražaju ni adnu ź ich, bo liču, što jany karystajucca joj na karyść svajho naroda.
Pavažanaja Redakcyja «NN»! Ja baču, hazieta daje miesca na svajoj bačynie haziety roznych pohladaŭ asobam. Jak kažuć, heta demakratyja. Ja baču tut niedarečnaść, bo Filip abražaje movu, na jakoj drukujecca «NN». Na anhielskaj movie ja skažu ŭ dvuch słovach: That Stink. Jon pisaŭ, što jon dumaŭ, a ja napisaŭ, što ja dumaju.
