Ab hetym kiraŭnik dziaržavy zajaviŭ siońnia ŭ čas adkrytaha dyjałohu z žurnalistami.
Alaksandr Łukašenka nastojvaje na tym, što pakarańnie dla vinavatych u zabojstvach, učynienych z asablivaj žorstkaściu, pavinna być žorstkim.
«Mianie ŭsio bolš ciahnie da taho, kab my za naŭmysnaje zabojstva stavili čałavieka da ścienki.
Byvaje pa-roznamu: žyćcio takoje… Pa nieaściarožnaści, jašče niejak.
Ale jakoje ty maješ prava žyć, kali ty pazbaviŭ žyćcia hetaha čałavieka.
Pry tym, kali havorka idzie pra biezdapamožnych, pra dziaciej. Naprykład, uziaŭ muž niadaŭna prybiŭ žonku, siamju zahubiŭ i svajo dzicia małoje parezaŭ, prabačcie mianie. Vyjechaŭ na aŭtamabili i jašče tam kahości źbiŭ, zahubiŭ [sprava ab DTZ na vuł. Haja]. Ty jakoje, niahodnik, maješ prava dalej isnavać?… Heta majo staŭleńnie. Ja nie cisnu na sudy, ale hetuju pazicyju vykazvaju», — skazaŭ jon.
«Zabiŭ, rasčlaniŭ z mamaj, parezaŭ na kavałki i niedzie zakapaŭ [sprava ab zabojstvie Julii Sałamacinaj]. Staŭleńnie adnaznačnaje — da ścienki… Hetamu prabačeńnia być nie pavinna», — taksama adznačyŭ Alaksandr Łukašenka.
Akramia taho, jon zajaviŭ, što budzie adstojvać takuju pazicyju i dalej.
«Mianie nichto z hetaha nie sapchnie. Jakija b tam demakraty ŭ Jeŭropie ni kryčali, što śmiarotnaje pakarańnie admianić.
U nas na refierendumie hetaje pytańnie vyrašana. Nie nam jaho vyrašać. Narod svajo mierkavańnie vykazaŭ. Jašče i tamu ŭ nas, napeŭna, nie tak bujstvujuć hetyja złačynstvy», — padkreśliŭ kiraŭnik dziaržavy.
Kamientary