Praviadzieńnie paradaŭ — heta dobra, «ale pa vialikim rachunku my akazalisia drennymi spadčyńnikami tych, chto pieramoh u toj vajnie», zajaviŭ Alaksandr Łukašenka 7 maja ŭ Minsku na ŭračystym schodzie, pryśviečanym 70-hodździu Pieramohi savieckaha naroda ŭ Vialikaj Ajčynnaj vajnie.
«My nie vyratavali, nie ŭtrymali tuju krainu, jakuju jany abaraniali, i, bolš za toje, my raźviazali na hetaj słavianskaj ziamli niedaravalnuju nam vajnu. I čym raniej my heta zrazumiejem i zrobim usio nieabchodnaje, kab jaje spynić i pavinicca, pakul jašče žyvyja nie tolki vieterany, ale i ŭdzielniki vajny, tym lepš budzie dla našaha pakaleńnia», — cytuje Łukašenku dziaržaŭnaje ahienctva BiełTA.
«Praz 70 hadoŭ paśla Druhoj suśvietnaj vajny ŭ Jeŭropie znoŭ zapachła haram. I samaje strašnaje, pra što i dumać nie mahli pieramožcy, a taksama miljony zabitych, zakatavanych u fašysckich zaścienkach, spalenych u kancłahierach, što my, ich spadčyńniki, budziem stralać adzin u adnaho, brat pojdzie na brata i budzie jaho źniščać. Ale heta zdaryłasia, zdaryłasia na ziamli, zalitaj kryvioj pieramožcaŭ. Žudasny «padarunak» zahinułym i žyvym. Strašny bol dla vieteranaŭ», — skazaŭ Łukašenka.
Pavodle jaho słoŭ, tysiačahadovaja historyja naviečna zhurtavała try rodnyja narody — biełarusaŭ, ruskich i ŭkraincaŭ. «Trahičnyja padziei ŭ našych bratoŭ — heta naš bol», — padkreśliŭ kiraŭnik dziaržavy.
Jon zapeŭniŭ, što Biełaruś hatovaja zrabić usio nieabchodnaje dziela miru va Ukrainie. «Biełaruś užo niamała zrabiła dla taho, kab na ŭkrainskaj ziamli ŭstalavaŭsia mir. I my hatovyja zrabić dla hetaha jašče bolš — usio, što spatrebicca, kab spynić hetuju vajnu. Kali my, słavianie, sami nie damovimsia, sami nie vyrašym, što nam rabić, to nichto inšy nam nie dapamoža», — pierakanany Łukašenka.
Pavodle jaho słoŭ, Biełaruś zdolnaja rašuča spynić lubyja sproby ŭmiašańnia ŭ svaje ŭnutranyja spravy.
Niekatoryja krainy, adznačyŭ Łukašenka, i siońnia dazvalajuć sabie ŭmiešvacca va ŭnutranyja spravy suvierennych dziaržaŭ, a palityka nacisku i ekanamičnaha šantažu daŭno stała štodzionnaściu. «Bolš za toje, uładnyja ludzi padściobvajuć vajennyja kanflikty ŭ roznych punktach ziamnoha šara. Zbroja stanovicca arhumientam u adstojvańni ekanamičnych intaresaŭ asobnych zvyšdziaržaŭ. Uzrastaje ich vajennaja aktyŭnaść, pravodziacca manieŭry i vučeńni, naroščvajucca ŭzbrajeńni, nazapašvajecca vajenny patencyjał kala našych miežaŭ. Usio heta nie spryjaje ŭmacavańniu miru, vyklikaje novyja pahrozy i destabilizuje stanovišča», — zajaviŭ jon.
U Biełarusi, padkreśliŭ Łukašenka, pavažajuć pravy kožnaj dziaržavy vybirać svoj ułasny šlach raźvićcia, ale pry hetym biełaruski narod maje prava čakać pavahi ŭ adkaz da šlachu, jaki jon abraŭ.
