Sabornaja miačeć uračysta adkrytaja ŭ Minsku. Alaksandr Łukašenka i prezident Turcyi Redžep Taip Erdahan kala paradnaha ŭvachoda ŭ miačeć pierarezali simvaličnuju stužku, paviedamlaje BiełTA.
U cyrymonii ŭračystaha adkryćcia miačeci taksama ŭziali ŭdzieł kiraŭniki orhanaŭ dziaržkiravańnia, kiraŭniki i pradstaŭniki relihijnych i nacyjanalna-kulturnych hramadskich abjadnańniaŭ, pasolstvaŭ, zamiežnyja hości i vierniki.
Łukašenka i Redžep Erdahan pryjechali ŭ miačeć u hadzinu dnia, piša tut.by. Spačatku z pramovaj vystupiŭ hałoŭny muftyj Abu-Biekir Šabanovič. Jon nahadaŭ, što roŭna 19 hadoŭ tamu, padčas śviatkavańnia 600-hodździa raśsialeńnia tatar na biełaruskich ziemlach, na hetym miescy byŭ zakładzieny kamień jak simvał adnaŭleńnia Sabornaj miačeci. Muftyj nazvaŭ adkryćcio chrama histaryčnaj padziejaj. Biełaruski kiraŭnik u svajoj pramovie padtrymaŭ jaho.
— Heta, biezumoŭna, znakavaja padzieja jak dla musulmanskaj supolnaści, tak i dla ŭsich hramadzian Biełarusi. Musulmanie źjavilisia na našaj ziamli jašče ŭ 14-m stahodździ. I chutka i biez prablem stali častkaj našaha naroda. Naša kraina spradvieku słavicca tradycyjami vieraciarpimaści, uzajemnaj pavahi pamiž ludźmi roznych i kanfiesij i nacyjanalnaściaŭ. U hetym naš honar, u hetym naša siła, u hetym załoh našaj žyćciastojkaści.
Biełaruś — kraina ź miralubnym charaktaram. My cenim mir i spakoj. Tamu my budujem chramy dla ŭsich žadajučych kanfiesij. My prytrymlivajemsia adnaho łozunha: luby hramadzianin našaj krainy maje prava znajści svaju darohu da svajho chrama. I nichto nie maje prava jaho prymušać pastupać inakš, — zajaviŭ Alaksandr Łukašenka.
— Siońnia my z vami źjaŭlajemsia śviedkami sapraŭdy histaryčnaj padziei. Pierš za ŭsio chaču vykazać svaju radaść z nahody taho, što adkryćcio hetak značnaha abjekta ja ažyćciaŭlaju sa svaim dobrym siabram i kaleham Alaksandram Łukašenkam, — skazaŭ turecki lider.
Erdahan padziakavaŭ usim, chto spryčyniŭsia da budaŭnictva, jakoje było zavieršana pry finansavaj dapamozie tureckaha fondu pa padtrymcy relihij.
— Hetaja miačeć stanie simvałam siabroŭstva biełaruskaha i tureckaha narodaŭ. Biełaruś — heta taja kraina, dzie ludzi samych roznych etničnych i relihijnych karanioŭ pražyvajuć pad adnym dacham u miry i zhodzie. My z vami ŭsie śviedki taho, što tut takaja palitra raznastajnaści ŭsprymajecca nie jak krynica patencyjnaj pahrozy, a jak pryhažość i zdabytak.
Prezident Turcyi adznačyŭ, što takaja asablivaść Biełarusi vielmi važnaja «ŭ naš niaprosty čas».
— Na žal, takoj karciny śvietu ŭ mnohich krainach ŭbačyć nie atrymajecca. U šerahu jeŭrapiejskich krain niama toj pamiarkoŭnaści i pryjaznaści, ad jakoj my atrymlivajem asałodu tut. Časam ludzi stanoviacca achviarami palityki, pradyktavanaj žadańniem padzialać pa pryncypach: chto ty, adkul, u što vieryš.
Paśla aficyjnych pramoŭ kiraŭniki dźviuch krain pajšli ŭ miačeć dla praciahu cyrymonii adkryćcia. Jany pakinuli zapisy ŭ knizie hanarovych haściej. Redžep Erdahan zastaŭsia ŭ chramie na namaz.
