Arkadź Babčanka: Majo žyćcio ŭ čarhovy raz złamanaje całkam

Žurnalist Arkadź Babčanka, jaki ŭ mai 2018 hoda staŭ udzielnikam śpiecapieracyi ŭkrainskich siłavikoŭ, raskazaŭ pra svajo ciapierašniaje žyćcio.

Čytajcie: Žurnalist Babčanka žyvy. Ukrainskija śpiecsłužby insceniravali «zabojstva» VIDEA

Pavialičyć

«Mnie ciapier nielha ničoha. Ja nie mahu vyjści na vulicu, ja nie mahu sustrecca z kim chaču, ja nie mahu pajechać kudy chaču, ja nie mahu rabić, što zachaču. Ja nie mahu nie toje, što pajści ŭ kafe pasiadzieć ź siabrami — ja nie mahu navat vyjści ŭ kramu. Ježu mnie pryvoziać. Kožny vychad u horad — heta śpiecapieracyja. Kožnaja sustreča — dzieści ŭ zakrytym pamiaškańni, ahavoranym zahadzia, lepš u miescy pad achovaj. Płan znachodžańnia ŭ hetym miescy raspracoŭvajecca zahadzia. Sustrečy mahčymyja tolki ź nievialikaj kolkaściu ludziej.

U mianie jość vie-je-jelmi ŭstojlivyja padazreńni, što ŭ Rasii niejkim čynam atrymali dostup da maich hadžetaŭ i mohuć ich čytać i słuchać, tamu pieramovy ab sustrečy — asobnaja śpiecapieracyja.

Naturalna, nichto nie moža pryjści i da mianie.

U nas niama ničoha. Voś naohuł ničoha. Siamju evakujavali z Rasii za dzień da hadziny D, tamu što paviedamlać datu daviałosia, naturalna, pa telefonie, a tam-ta telefony słuchalisia adnaznačna, i treba było pakinuć minimalny časovy luft, kab tupa nie paśpieli zatrymać na miažy, i ciapier u nas jość tolki toje, što źmiaściłasia ŭ mašynu za adnu chodku. Try valizki rečaŭ. Kvatera, haraž, šmotki, videakamiera impartnaja try štuki — usio zastałosia tam. U mianie ciapier dziaržaŭnaje ŭsio. Navat videlcy. Na taburetcy, na jakoj ja pišu hety post, staić invientaryzacyjny numar. Na mnie štany, u jakich ja byŭ u morhu. Schadzić u kramu kupić novyja ja nie mahu. A dastaŭka taksama niemahčymaja.

Učora abzavialisia apracoŭčaj doškaj. I tazikam dla myćcia. Śviata ŭ siamji.

Ja baču tolki adno i toje ža peŭnaje koła ludziej. Z achoŭvajemaha miesca ja nie vychodžu. Naohuł. Mnie niama kudy bolš vychodzić. U mianie zaraz niama ni pracy — tamu što ŭ takoj situacyi naŭrad ci možna prydumać niešta bolš durnoje, čym rehularna pryjazdžać u adno i toje ž miesca ŭ adzin i toj ža čas — ni pasiadziełak, ni spartzału, ni piknikoŭ, ni kram, ni Makdonaldsa, ni kino, ničoha. Majo žyćcio ŭ čarhovy raz złamanaje całkam.

«Zdaroŭ, uvaskrosły! My možam sustrecca?» Nie. Nie možam. A kali zmožam, dziadźka? Nie viedaju. Kali ŭsio pojdzie ŭdała — to hady praz dva, napeŭna.

Nie ja zaraz vyznačaju svaju budučyniu.

Ja zusim nie ŭjaŭlaju, što dalej. Dzie ja budu dalej žyć, jak ja budu dalej žyć, jak budzie žyć majo dzicia, u jakuju škołu jano budzie chadzić, ci zmoža jano prosta vyjści pahulać na vulicu biez ŭzvoda aŭtamatčykaŭ.

Ničoha nie skončyłasia. Razumiejecie? Ničoha jašče nie skončyłasia. Hierman na sudzie kaža, što jon arhanizatar tolki adnoj z hrup. A jość jašče i inšyja. Tolki ŭ Kijevie, pavodle jaho słoŭ, kala dziasiatka. I heta nadoŭha. I heta — surjozna. Ludzi pracujuć, babło siudy zachodzić, zbroja zachodzić, da vybaraŭ buduć raschistvać situacyju adnaznačna.

Siońnia vychodny. Vy budujecie płany na ŭikend. A ja siadžu ź siamjoj u bunkiery, chavajusia ad najomnych zabojcaŭ. Dołbanaja štyrlicyjada.

I razumniki, jakija razvažajuć pra «błaznavańnie» i dumajuć, što da saraka hadoŭ ja maryŭ pra takoje žyćcia z całkam niavyznačanaj budučyniaj bieź ničoha — pažyvicie tak tydzień-druhi. A potym budziecie mudrahielić.

Dobraj ranicy. Udałych ŭsim vychodnych», — napisaŭ jon u fejsbuku.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0