Pračytaŭ tut na kukušačcy intervju z 16-hadovym chłopcam. Nu, takim, viedajecie, enierhičnym i ruchavym. Upeŭnienym i aptymistyčnym. Jon tam šmat raskazvaje pra toje, jak samaraźvivajecca, jak charčujecca, jak zajmajecca sportam. I ŭrešcie prychodzić da vysnovy, što jaho pakaleńnie — «kruciej» za našaje, što jano nie budzie pracavać «na dziadziu». Nu niešta takoje.
Karaciej, pakolki mnie 35, ja, napeŭna, mahu ŭžo narešcie pačynać złapychać u adkaz, da?
Prosta chočacca skazać, što ja nie viedaju, jak tam u sacyjołahaŭ, ale ŭnutry mianie jość niekatoraja upeŭnienaść u tym, što kab davać charaktarystyku pakaleńniu, — treba ubačyć vyniki jaho dziejnaści.
U hetym sensie, ad ludziej, jakija nie mohuć kiravać ani krainaj, ani, navat, aŭtobusam — čahości patrabavać rana. I ŭ cełym padazraju, što vialiki pracent ciapierašnich 16-ci hadovych taki pojdzie pracavać u balnicy, u škoły, u vialikija IT kampanii, u daśledčyja instytuty, u aŭtamajsterni - da «dziadziaŭ», adnym słovam. Prynamsi, chaciełasia b vieryć, što nie ŭsie jany buduć stvarać kviz-paby «ź misijaj» i «kultam».
Ale pry ŭsim pry tym ja taki zadumaŭsia, da.
Majo pakaleńnie — jakoje jano?
My šmat havaryli pra toje, što papiaredniki — usio pra**ali.
I mienavita tamu jany adroźnivajecca ad nas: u ich było toje, što jany vypuścili z ruk. Ciapier im baluča. A my nie majem takoj traŭmy.
Ź inšaha boku, ja baču što majo pakaleńnie musić pryznacca ŭ tym, što ŭ vialikaj stupieni nadavała abiacańniaŭ, jakija nie vykanała. Što jano ŭžo amal pryznała paražeńnie, raźjechałasia, zatknułasia, rasčaravałasia, prahnułasia, pierabiehła.
Jano i pa kolkaści talentaŭ stałasia strumianiom tančejšym i dymam nižejšym — za minułaje.
I muzyčkaj my nie vyjšli. I napisali pamieniej dy pasłabiej.
Tamu nas i nie zabivali, a sadžali. I heta ŭ horšym vypadku.
Bo na bolšaść z nas tłusty dziaržaŭny kot hladzieŭ, paziachajučy, praz prymružanyja viejki: my — biazzubyja.
Biazzubyja — nie strašnyja. Jany kusajucca, ale nie prakusvajuć.
Dziakuj bohu, što «papiaredniaje pakaleńnie» pakul na varcie. Ale naviny apošnich miesiacaŭ nahadvajuć, što usio heta časova i tak ci inakš — my zastaniemsia adny, padpirajemyja ciapierašnimi šasnaccacihadovymi.
Jany, naturalna skažuć, što usio ciapier budzie pa-inšamu. Ale spadzievaŭ na ich u mianie jašče mieniej. Chaciełasia b pamylacca, ale ich sumnaje adroźnieńnie ziaklučajecca ŭ tym, što jany naohuł nie ŭ stanie razvažać pra takija niamodnyja, niechajpovyja abstrakcyi, jak intaresy nacyi.
Naša pakaleńnie dla ich — nie papiaredniaje. A prosta atavizm, pra jaki možna pačytać i ŭ padručniku i pakul zaŭvažyć u žyvoj pryrodzie.
My im nie nadta pieraškadžajem, ale my im niecikavyja, bo im padajecca, što u ich atrymajecca izalavacca i tamu nie varta tracić čas na instrukcyi, jakija nie spatrebiacca.
Im padajecca, što Biełaruś, jakaja im dastaniecca — heta dobraja kraina dla kviz-pabaŭ i što kali nie dumać pra palityku, to možna paŭtarać pośpiechi svaich jutubnych hierojaŭ, žyvučy ŭ šabanach u intervałach pamiž słavianskim bazaram i dažynkami.
Dla ich nievidavočna, što ich lubimaja Zyba źjaviłasia tamu, što Naša Nivu zrabili ŭ 1906, a paśla ŭ 1991-m. Što biez tysiač «zanudnych zmaharoŭ» jany b žyli na ŭskrajku Pietrazavodska.
Sfarmuluju karotka: jany nie chočuć zrazumieć, jak śviet pracuje. Jany chočuć atrymać aktualnuju instrukcyju jaho vykarystańnia.
Dzie nacisnuć knopku i jakaja lampačka pavinna hareć, kab byŭ pośpiech.
Mnie padajecca, jany dumajuć, što kali my kančatkova adkapcim, my, jakija nieviadoma navošta złujem miantoŭ, nosimsia sa svajoj biełaruskaj movaj i hatovyja atrymlivać dubinałam za hetyja durackija kolery i simvały na anučkach, to tady i pačniecca «zdarovaja rabočaja atmaśfiera», u jakoj kožny vykuje ščaście, jakomu nie budzie pieraškadžać biessensoŭny čynoŭnik z zarpłataj u 20 smuzi.
U adroźnieńni ad našaha pakaleńnia, jany nie pačuli ad papiaredniaha, što my chočam zrabić i čamu heta rabić treba.
I nie toje, kab my mieli nastolki cichi hałasok. Prosta im heta čuć nie cikava.
Jany vyrastajuć nasielnictvam. Mahčyma, vielmi talenavitym i jarkim.
Ale nasielnictvam, jakoje nie razumieje, što kali jany — inšyja, to dla ich užo rychtujecca novaja, inšaja, niepaŭtornaja forma prynižeńnia, jakuju jany ŭ svaich brendavych šmotkach i firmovych akularach - prosta nie pieražyvuć.
Ich nazyvajuć pakaleńniem Z. Nu što ž. Z dyk Z.
U łacinskim ałfavicie jašče šmat litaraŭ, zadvałasia b, chopić nadoŭha. Ale naściarožvaje, što Z - samaja-prysamaja apošniaja.
