«Jość niazhodnyja, zrazumieła. Ale jość ža parušalniki zakona. Pad heta ž padleźli mnohija, i asabliva bajeviki — hrupy. Voś z časam Kamitet dziaržbiaśpieki apublikuje fakty, jak sprabavali nie prosta padarvać abstanoŭku maralna niejak, jašče niejak, a jak sprabavali ŭzryvać damy i vulicy ŭ nas u krainie, i adkul išli bojeprypasy, vybuchoŭka. Całkam adnoŭleny łancužki, zatrymanyja ludzi, jakija praź miažu vadzili ich», — cytuje słovy Łukašenki pres-słužba.
Jon nie staŭ raskryvać infarmacyju, datyčnuju da kankretnych imionaŭ i hrup.
— Niekatoryja ŭžo viadomyja. Ja dumaju, z časam, u najbližejšy čas, my ŭžo hatovyja budziem heta prademanstravać našamu hramadstvu — paabiacaŭ jon.
— I voś kali b choć adzin dom jany ŭzarvali, to našy ačumiełyja ŭ Minsku, jakija ŭžo tak pieražyvali za hvałt, mnohaje b zrazumieli. Ale dziakuj KDB i milicyi. Va ŭzajemadziejańni jany niejtralizavali hetych dziejačaŭ. Ščyra kažučy, u nas padazreńnie jość na niekatoryja hrupy, ale my nie ŭpeŭnienyja, što bačym i viedajem usich. I my nie možam ich viedać, bo zakinuć da nas ludziej sa zbrojaj i bojeprypasami, vybuchoŭkaj nijakich prablem niama — jak i ŭ lubuju inšuju krainu, — dadaŭ Łukašenka.
Jon jašče raz padkreśliŭ, što dziejańni ŭłady i jaho asabista byli nakiravanyja ŭ pieršuju čarhu na abaronu krainy.
— Ni ŭ jakim razie nielha rassłablacca. Nam ludzi nikoli nie darujuć našaj biazładnaści. Toje, što my dziejničali žorstka, abaraniajučy svaju krainu, užo mnohija zrazumieli. A astatnija zrazumiejuć. I mianie ŭ tym paprakać nie treba, što ja abaraniaŭ svaju krainu. Heta maje kanstytucyjnyja abaviazki. I ja budu abaraniać, čaho b mnie heta ni kaštavała. Treba — na tanku, BMP, z aŭtamatam u rukach.
