BiełTA
«Nie było b źniešnich sił, nie było b hetaha cisku. Prytym pa ŭsich napramkach. Siońnia nam užo pretenzii pa sporcie vystaŭlajuć. Nami sprabujuć rulić i kiravać. U parušeńnie ŭsich chartyj i hetak dalej i da taho padobnaje. Ale heta my raźbiaromsia. Heta nie prablema. Ale vy bačycie, što pavoli-pavoli, nie myćciom, tak katańniem chočacca raschistać Biełaruś. I sihnały, i nie prosta sihnały — heta kankretnyja dziejańni — iduć z-za miažy», — zajaviŭ Alaksandr Łukašenka.
Jon zajaviŭ, što «na ščaście, my vyjavili ŭsie hetyja centry».
— Viedajem usich hetych «zmaharoŭ» i źbiehłych ź Biełarusi. Ale viedać mała. Hetamu treba supraćstajać. Jak budziem dziejničać u vypadku abvastreńnia situacyi — usio treba da drobiaziaŭ praduhledzieć z ulikam vopytu i Biełarusi, i Rasii, i Armienii, i Kyrhyzstana, i Ukrainy (vy bačycie, uspychnuła znoŭ Ukraina), i inšych postsavieckich respublik. My daŭno pra heta damaŭlalisia, i ja dumaju, što vy ŭžo da hetaha hatovyja, — skazaŭ Łukašenka.
