Vot intieriesno. Ona sostojała v intimnych otnošienijach? Možiet v etom pričina. Najti partniera jej trudno, eto poniatno, no možiem pomoč. V zoopark Hrodno kak raz privieźli priličnoho oranhutanha. Pośle butyłki vodki on sdiełajet svoje dieło, skripia zubami.

Prosto ona vo čto by to nie stało chočiet sdiełať kaŕjeru. I tam, otkuda ona rodom, vosprinimajetsia tolko etot arhumient i ona jeho usvoiła s małoletstva. Dla dostižienija vsie sriedstva choroši: nado - pojdu po trupam, nado - stanu izhojem, a nado - budu otkryto vrať i zombirovať obŝiestvo v kotorom rodiłaś! Vot takoj socialnyj lift sozdał fašist Łukašienko, okružaja siebia podobnoj viertikalju.

Fantastyka! Infaśpiacnazaŭka stała haspadyniaj cełaha rehijonu! I kudy heta Łukašenka hladzić? U nas ža vrodzie dyktatura! Cichanoŭskaja ź Viačorkam nie mohuć nijak paŭpłyvać na dziaržohrany. Capkały, Łatuški, Prakopjevy z Matolkami ŭžo pierahryźlisia 10 razoŭ, połk Kalinoŭskaha voś-voś z hodu na hod pavinien zajści ŭ krainu na abramsach. Palaki, ukraincy, amierykancy, inšapłaniecianie vot vot pryjduć navadzić paradak. A tut cichaj sapaj chrupkaja ženščyna dziełajet vieščy. NN, čakajem intervju z hrazoj zmaharoŭ. 

M777, očań śmiašno tabie? Nie piši bolšie čuš ili łukabot?

Bondarieva była priboleła, to lično tot samyj načalnik hłavnoho upravlenija idieołohičieskoj raboty Hrodnienskoho oblispołkoma Ihoŕ Bułavko naviestił bolnuju s bolšim bukietom ćvietov, a Olečka vstriečała nastojaŝieho połkovnika KHB v odnom chałatikie... Eto dažie pokazało hosTV.

Ujhur,Ciepkały, Łatuški, Prokopjevy nie mohut priedłožiť etomu KHBešniku to, čto možiet priedłožiť eta mamziel s ponižiennoj socialnoj otvietstviennosťju pod svoim chałatikom, no možno im priedłožiť dieńhi.))

... Dy niekali — staić niahoda,

Až smahnie, nyjučy, asiracieły kust.

A Žabie heta nie pad hust;

I sonca horš ciapier piače,

Skarej i busieł napatkaje,

I jak jana tut ni ŭciakaje,

Jak ni skača,

U cień nikudy nie ŭciače.

Ad kryŭdy Žaba ledź nie płača.

A ŭsio dvuchnohi hety hość

Z svaim vializnym vozam!

Apanavała Žabu złość,

I padkazaŭ joj žabin rozum:

«Aha, nu-nu!

Ty pažyvi jašče chvilinu,—

Voś tolki siadu ŭ kalainu,

Plačom pad koła tarkanu

I k čortu voz pieraviarnu.

Tady — kaput, i ty mianie nie złoviš,

Bo hałavu, napeŭna, złomiš».

I — skok Žaboćka śmieła

Dy ŭ kalainu sieła.

Tut kołam — chraś!..

I kroŭ i hraź...



Pad koła, žaba, nie padłaź.



Ci nie taki ž i kožnaj žaby los,

Što pniecca na chadu kulnuć naš biełaruski voz?