U akademičnych «Praviłach biełaruskaj arfahrafii i punktuacyi» (1959) vyznačana: jež, ježcie. U apošnija hady ŭ piśmovaj praktycy nazirajecca raznaboj: pišuć jež, ježcie i ješ, ješcie. Heta formy 2-j asoby adzinočnaha i množnaha liku zahadnaha ładu*, dzie na miescy dj (paraŭn.: jadak, abied) zakanamierna źjaviŭsia zyčny ž, jak i ŭ słovach saža (paraŭn.: sad, asiadaje), prapaža (prapadać). U staražytnaj ahulnaŭschodniesłavianskaj formie ѣž adbylisia fanietyčnyja źmianieńni: ѣ supaŭ ź je, karotki kancavy hałosny adpaŭ, a zvonki zyčny ž na kancy słova (jak i ŭ słovach adrež, namaž, Mściž) ahłušyŭsia, staŭ vymaŭlacca jak adpaviedny hłuchi zyčny š. Uźnikła fanietyčnaje napisańnie š. Ale zyčny ž u hetym słovie padtrymlivajecca formaj 1-j asoby množnaha liku zahadnaha ładu ježma** (nie skažaš «ješma») i nazoŭnikam ježa (nie «ješa»). 3 hetaj pryčyny i pišuć jež, ježcie, jak i rež, režcie (a nie «reš», «rešcie»), mažu — maž, mažcie (a nie «maš», «mašcie»), h. zn. zachoŭvajučy marfałahičnaje napisańnie ž u korani.
U piśmovaj praktycy apošnich hod vyrazna pieravažaje fanietyčnaje napisańnie z š: ješ, ješcie. Takoje napisańnie zamacoŭvajuć novyja vydańni słoŭnikaŭ.
* 2-ja asoba adzinočnaha i množnaha liku abviesnaha ładu ad dziejasłova jeści — jasi, jaście abo jaścio. ** Hł. narodny žart: Ježma tvajo, a potym kožny svajo.
(s)Dapamoha pa biełaruskaj movie , jeście j nie vumničajcie.
Hurman
11.04.2023
Samaje smačnaje ‘piure' - z svajoj bulby ź vialikim šmatam chatniaha masła, i nijakich sitaŭ nie treba. Pracirajuć piure u miešlenaŭskich restaranach dy pa niekalki razoŭ.
«Chočacie ekanomna raschodavać siamiejny biudžet — ježcie, jak jeli našy prodki». Tak raić vybitnaja kucharka, vyprabavaŭšy ŭsio na sabie
U akademičnych «Praviłach biełaruskaj arfahrafii i punktuacyi» (1959) vyznačana: jež, ježcie. U apošnija hady ŭ piśmovaj praktycy nazirajecca raznaboj: pišuć jež, ježcie i ješ, ješcie. Heta formy 2-j asoby adzinočnaha i množnaha liku zahadnaha ładu*, dzie na miescy dj (paraŭn.: jadak, abied) zakanamierna źjaviŭsia zyčny ž, jak i ŭ słovach saža (paraŭn.: sad, asiadaje), prapaža (prapadać). U staražytnaj ahulnaŭschodniesłavianskaj formie ѣž adbylisia fanietyčnyja źmianieńni: ѣ supaŭ ź je, karotki kancavy hałosny adpaŭ, a zvonki zyčny ž na kancy słova (jak i ŭ słovach adrež, namaž, Mściž) ahłušyŭsia, staŭ vymaŭlacca jak adpaviedny hłuchi zyčny š. Uźnikła fanietyčnaje napisańnie š. Ale zyčny ž u hetym słovie padtrymlivajecca formaj 1-j asoby množnaha liku zahadnaha ładu ježma** (nie skažaš «ješma») i nazoŭnikam ježa (nie «ješa»). 3 hetaj pryčyny i pišuć jež, ježcie, jak i rež, režcie (a nie «reš», «rešcie»), mažu — maž, mažcie (a nie «maš», «mašcie»), h. zn. zachoŭvajučy marfałahičnaje napisańnie ž u korani.
U piśmovaj praktycy apošnich hod vyrazna pieravažaje fanietyčnaje napisańnie z š: ješ, ješcie. Takoje napisańnie zamacoŭvajuć novyja vydańni słoŭnikaŭ.
* 2-ja asoba adzinočnaha i množnaha liku abviesnaha ładu ad dziejasłova jeści — jasi, jaście abo jaścio.
** Hł. narodny žart: Ježma tvajo, a potym kožny svajo.
Krynica: Jankoŭski F. Biełaruskaja mova. — 3-je vyd., daprac.— Mn.: Vyš. škoła, 1978.— star. 298–299.