Na 84-m hodzie žyćcia nie stała biełaruskaha piśmieńnika, krajaznaŭcy, vydaŭca, hramadska-palityčnaha dziejača Jaŭhiena Hučka.
Jaŭhien Hučok naradziŭsia 4 listapada 1940 hoda ŭ horadzie Słucku ŭ rabočaj siamji.
Paśla vučoby ŭ słuckaj siaredniaj škole № 9 pracavaŭ u hieałahičnym atradzie, na meblevaj fabrycy. Skončyŭ Biełaruski dziaržaŭny ŭniviersitet (1968), a krychu paźniej — i aśpiranturu pry im. Vučyŭsia ŭ Maskoŭskim palihrafičnym instytucie.
Pracavaŭ nastaŭnikam, a z 1971 hoda na praciahu tryccaci hadoŭ — redaktaram i viadučym redaktaram u vydaviectvie «Narodnaja aśvieta». Byŭ pravadziejnym siabram hieahrafičnaha tavarystva SSSR, z 1984 hoda — siabram Mienskaha haradskoha kulturna-aśvietnickaha kłuba «Spadčyna».
U svoj čas udzielničaŭ u arhanizacyi hramadskaha abjadnańnia «Tavarystva biełaruskaj movy imia Franciška Skaryny», a taksama Biełaruskaha narodnaha frontu «Adradžeńnie». Zaniesieny ŭ Knihu honaru «Rupliŭcy tvaje, Biełaruś».
Pieršyja vieršy Jaŭhiena Hučka byli źmieščany ŭ 1959 hodzie ŭ słuckaj rajonnaj haziecie «Za sacyjalistyčnuju Radzimu». Z taho času vyjšli z druku jaho knihi paezii, prozy i publicystyki «Błakitnyja čmiali», «Paema dziacinstva» (abiedźvie 1983), «Sercam i dumkaj» (1994), «Formuła travy» (1997, 2002 — druhoje vydańnie), «Na patrebu dušy» (2004), «Necropolis» (2009), «Ach, Rodčanka!» (2011), «Biełaruś u Mahdeburhskim pravie» (2013), «Alhierd Abuchovič. Začaravany biełaruskim słovam» (2014) i inšyja.
Były viadučy «Zony Ch» Łukša: Z telefona supracoŭnika BT Markavu adpravili sms «idzi nach**» — a paviesili na mianie3
Kamientary