Nie chožu na Zybickuju. Mierzko vidieť tam vooružiennych diebiłov v krapovych bierietach, vrazvałočku paročkami špacirujuŝich po ułočkam (busik s zaštoriennymi oknami vsiehda stoit niedaleko, nahotovie), s pochabnoj połuułybkoj na mordie lica, izobražajuŝiej lenivoje priezrienije k okružaŝim (kstati eto priezrienije u nich u vsiech odinakovo, nie skryvajut): "Nu šta-a, rasstupajemsia na dorohie, otmorožiennyje idut! Ja vaŝie biez mozhov, prijechał iz Propojska, no kvartiru v Minskie połučił!". V filmach pro vojnušku esesovciev v koncłahierie točno tak žie izobražajut. Jeŝio horiłły v zooparkie (osobienno alfa-samcy) tak žie siebia viedut: moł, ja choť i obieźjana, no na tiebia, čiełoviek, mnie nasrať. Protivno vstriečaťsia vzhladom: kak s hriaznym životnym. Chotia počiemu "kak"? Mučajet jeŝio vopros: vot za 30 let vyrastili takije svory-bandy šarikovych, kak dalšie s nimi žiť?