Dobraje nadvorje, cudoŭny kastryčnik. Darečy, ja pamyliŭsia, husi jašče nie adlacieli!
Pajechaŭ ja ŭčora na Poŭnač, na dva vychodnyja dni, kilometraŭ 250-300. Adlehłaść niby j nievialikaja, da polusa daloka, ale tam zaŭždy značna chaładniej, navat letam. Pryjemna ździviŭsia, ubačyŭšy tysiačy tych ptušak, adpačyvajučych na ŭžo zialonych palach azimaha rapsa. To bok, jany jašče pralatuć nad majoj chataj, jana ž u ich majakom słužyć. Latuć dakładna nad joju, a ja byŭ ź imi raźvitaŭsia ŭžo, tydzień tamu...
A lebiedzi navat pakłažu nie źbirali, nie śpiašajucca ŭ tuju Afryku, zusim, kormiacca na vodmielach tam, sabraŭšysia u mnostva asobnych hurtkoŭ.

Što b heta značyła ? Ci varta spadziavacca, što marazy zatrymajucca z nadychodam, a zima nia budzie suvoraj ?