12 lutaha ŭ Miensku Ludka Silnova prezentavała svaju novuju knižku – «Kryštalovy sad». U zborniku paetki – nia vieršy, a krytyčnyja narysy, a taksama litaraturnyja partrety kulturnych dziejačoŭ 1990‑ch hadoŭ.
Vasiučenka: «Dziela čaho žyvie Ludmiła/ Kali žyćcio tabie nia miła/ Kali abrydła kazino/ Nie ciahnuć karty i vino/ Kali nia vabić dyskateka/ Tady šnuruj ŭ biblijateku…»
Litaraturaznaŭca Piatro Vasiučenka pryśviaciŭ paetcy Ludcy Silnovaj «albomny vierš».
Upłyŭ 1990‑ch na sučasny stan biełaruskaj litaratury, što adbyłosia, i čaho nie adbyłosia ŭ kulturnaj sytuacyi Biełarusi, jakaja rabiła pieršyja kroki niezaležnaści – na hetyja dy inšyja temy razvažali ŭdzielniki imprezy.
Dla redaktara vydańnia Valancina Akudoviča «Kryštalovy sad» – heta bolš čym zbornik krytyki:
Akudovič: «Tut napisana «Kniha krytyki». Farmalna heta tak. Tut jość recenzii, jość litaraturnyja partrety. Ale pa sutnaści heta nia kniha krytyki. Heta taksama kniha paezii. Tamu što bolš nidzie vy nie sustreniecie takoj krytyki jak tut: tut uvieś čas adkryvajucca suśviety, a nia prosta rasstaŭlajucca litaraturnyja znaki».
Z zali zapytalisia – čamu paetka źviarnułasia da krytyki?
Silnova: «Maja praca prazaičnaja, ale z punktu hledžańnia paetesy. Razhlad knižak maich kalehaŭ. Z vykarystańniem majho asabistaha instrumentaryja. A plon – knižka, jakaja vyjšła».
Adzin ź hierojaŭ «Kryštalovaha sadu» – paet i filozaf Ihar Babkoŭ tak skazaŭ pra Ludku Silnovu i jejnyja litaraturaznaŭčyja pracy:
Babkoŭ: «Ludka, napeŭna, adna ź pieršych, jakaja prarvała abłohu nieistotnaha litaraturaznaŭstva».
Ludka Silnova raz poraz uzdymałasia, kab padziakvać za vinšavańni.
Silnova: «My šukali alternatyŭnuju litaraturu, usie 1990‑ia. Zaraz, azirajučysia nazad, chaču skazać, što heta było cełaje vojska novych litarataraŭ, jakija z roznych halinaŭ viedaŭ i prafesijaŭ pryjšli ŭ litaraturu. I zaraz ich jak by nie isnuje. Mnohija pajšli svaimi šlachami ŭ svaje prafesii. Ale toje, što było, užo nia źmienicca. Hetaja ahulnaść, jana zastałsia. My ŭsie słužyli ŭ adnym vojsku».
Fota ŭ zastaŭcy — Julii Daraškievič
